Władca ciemności - audiobook (mp3) Donato Carrisi

Z tą powieścią wiązałam spore nadzieje, ponieważ wszystkie znaki na niebie i ziemi, łącznie z bardzo klimatyczną okładką, wskazywały na wciągającą i emocjonującą literacką ucztę. Czy Donato stanął na wysokości zadania i mnie oczarował, czy raczej – niczym ciężkostrawny pączek – jego najnowsza książka będzie mi zalegać w żołądku?

Nad Rzym nadciągają ciemności. Wszystko przez szalejącą burzę, która zmusza władze do wyłączenia prądu na dwadzieścia cztery godziny. Do miasta wkracza chaos, bezprawie, a przede wszystkim przeszywający strach przed tym, co może się kryć pośród mrocznych cieni. Tymczasem w dość kontrowersyjnych okolicznościach zostaje zamordowany biskup Gorda – i zdaje się, że ofiar będzie więcej. Dla hierarchów Kościoła to znak, że w końcu realnych kształtów nabierają słowa papieża Leona X, w których ostrzegał Rzym przed pogrążeniem się w ciemnościach. Na spotkanie ze złem wyrusza Marcus – penitencjariusz i łowca cieni, który ma spore problemy z pamięcią. Dokąd zaprowadzą go tajemnicze wskazówki?

Oj, oj, oj, nieładnie, czyli jednak będzie marudzenie. Tym razem wielki Carrisi niestety narozrabiał – albo ja za bardzo napaliłam się na tę powieść. Potencjał był spory, bo i pomysł na fabułę arcyciekawy. Pogrążony w egipskich ciemnościach Rzym, mroczne tajemnice Kościoła, makabryczne morderstwa i podążający ich śladem nieustraszony łowca cieni. Do tego bardzo obiecujący wątek zaginięcia małego chłopca. Przyznaję, że pierwsza setka zleciała mi nie wiem kiedy, ze stuprocentowym przekonaniem, że jest przyzwoicie i czuć dreszczyk emocji. Potem jednak gdzieś się to wszystko rozjechało, a po mrocznym, przeszywającym klimacie zostało tylko mgliste wspomnienie. Strasznie ta powieść poszarpana i nerwowa, chwilami miałam problem, aby się na niej skupić. Mam wrażenie, że autor chciał złapać kilka srok za ogon, ale żadnej tak naprawdę nie udało mu się solidnie utrzymać. Krótko mówiąc, przekombinował. Za dużo tu zależności, podejrzanych postaci, zdarzeń, które wybijają z rytmu. Choć były momenty, że z wypiekami na twarzy przewracałam kolejną stronę, coś czuję, że za wiele nie zostanie mi w głowie z tej historii.

Oczywiście niewykluczone, że Wam akurat Władca ciemności przypadnie do gustu. Ma sporo entuzjastycznych recenzji, dlatego jestem zdania, że najlepiej przekonać się na własnej skórze. Plusem jest sprawny język (naprawdę szybko SieCzyta), dość intrygujące postaci, nie najgorsze zakończenie i ciemność, która podstępnie wkrada się we wszystkie zakamarki. Dla mnie to jednak trochę za mało, by uznać tę powieść za bardzo dobrą. Tym bardziej że Carrisiego zdecydowanie stać na więcej.

W miarę lekka, niezobowiązująca lektura dla miłośników religijnych spisków i katastroficznych klimatów.

Kiedy zło zdejmuje maskę

Ciemność, boimy się jej, ignorujemy, uważamy za sprzymierzeńca lub po prostu jest dla nas naturalnym przeciwieństwem jasności. Czasem jednak jej nadejście przynosi z sobą zapowiedź czegoś, mającego zamiar wymknąć się spod kontroli i pragnącego zniszczyć wszystko co stanie mu na drodze. Czy da się zwyciężyć to, co jedynie jest hipotetyczne, lecz i tak przeraża?

Dwadzieścia cztery godziny bez elektryczności i dostępu do internetu oraz telefonów, bez telewizji, radia i prasy, z zamkniętymi sklepami, restauracjami, kinami, tylko lub aż doba bez wszystkiego uważanego przez ludzi za oczywiste. Co się wydarzy gdy zgaśnie ostatnie światło w Wiecznym Mieście? Marcus, penitencjariusz Trybunału Dusz, woli poruszać się w cieniu zamiast być zauważonym w świetle dnia, najnowsze zadanie również wymaga od niego pozostania niezauważonym. Ale to nie jedynie zadanie, drugie wymaga wykorzystania informacji tkwiących w jego pamięci, lecz obecnie cierpi on na amnezję. Brutalny zabójca wykorzystuje panujący chaos by kroczyć po Rzymie w morderczym maratonie, wydaje się, że nikt nie stanie mu na przeszkodzie. Pomimo zamieszek na ulicach Marcus tropi zbrodniarza i ściga nie zważając na niedawne wydarzenia, wciąż wzbudzające w nim niepokój. Kiedy wydaje się, iż rozwiązanie jest na wyciągnięcie ręki sytuacja zmienia się diametralnie. Mrok nadaje temu, co wydawało się całkowicie odmiennych kształtów od tych, które wydawały się pewne w świetle dnia. Co jest prawdą, co oszustwem, kto jest prawdziwym władcą ciemności i czy Marcusowi uda się odkryć tożsamość mordercy?

Ciemność, brudna, mokra, oblepiająca człowieka, tak, że traci poczucie bezpieczeństwa, wręcz wchodząca pod skórę i przynosząca z sobą chaos oraz tajemnice. Donato Carrisi nie bawi się z czytelnikiem w kotka i myszkę, on po prostu otwiera, już na pierwszej stronie swojej książki, drzwi do morderczego labiryntu pełnego pułapek, ślepych uliczek, zdrad, zwątpienia w samego siebie oraz w to wszystko, co wydawało się prawdą. Władca ciemności jest kolejnym tomem cyklu, jeśli ktoś nie czytał wcześniejszych części nie będzie miał trudności by wejść w tę powieść i poczuć jej niepokojącą atmosferę. Jeżeli macie przed oczami obraz Rzymu w świetle w dnia lub oświetlonego wieczorowo-nocną porą to bardzo szybko zapomnicie o tym widoku, bo starożytna stolica pogrążona w mroku, chaosie i zalana wodami Tybru staje się symbolem upadku. W takiej scenerii morderstwo wydaje się niczym nadzwyczajnym, lecz po chwili jego brutalność dociera do czytelnika, podobnie jak i brak śladów oraz to, że to nie koniec, a dopiero początek. Śledztwo w takich okolicznościach również nie jest prowadzone standardowo, zapętla się nie raz i nie dwa, to, co wydawało się oczywiste bardzo szybko zostaje skonfrontowane z nieprawdopodobnym, lecz jak najbardziej realnym. Donato Carrisi pokazuje wciąż nowe oblicze zła, chociaż bywa to często jedynie maska, tak samo dzieje się z dobrem, zresztą co jest jednym i drugim oraz kto stoi po jakiej stronie do samego końca nie jest pewne. Bohaterowie zdają się prowadzić nierówną walkę z czasem, niejasną przepowiednią oraz sobą samymi, każda ich słabość zostanie wykorzystana przeciwko nim, ale ich determinacja w dotarciu do faktów, nawet najbardziej dla nich niewygodnych i bolesnych jest najlepszym paliwem dla dochodzenia. Władca ciemności jest prawdziwym kryminałem noir i to nie z racji drugiego planu jakim jest pogrążone w ciemności Wieczne Miasto, lecz przede wszystkim niepowtarzalnego klimatu oraz postaci, uwikłanych w niejasną przeszłość. Niekiedy zdają się oni przypominać oponentów, lecz kierujących się zasadami, zbyt często wystawianymi na próbę.