Siostry - audiobook (mp3) Bernard Minier

Z Bernardem Minierem „znamy się” już dobrych kilka lat. Do teraz pamiętam pierwszą powieść serii z Martinem Servazem i elektryzujący głos Piotra Grabowskiego, który wibrował w uszach i znakomicie wpływał na percepcję. Duet Minier-Grabowski, tak mi się spodobał, że wszystkie kolejne kryminały autora wysłuchałam. Nie ukrywam, że po mniej udanej Nocy, mój entuzjazm nieco osłabł, jednak licząc na jego odbudowę sięgnęłam po Siostry. Kilkanaście pierwszych minut sprawiło, że zostałam omotana fabułą wykreowaną przez francuskiego pisarza.

Początek fabuły rzuca światło na sprawę, która miała miejsce w przeszłości, a dotyczyła zabójstwa dwóch sióstr. Śledztwo to o tyle było ciekawe i ważne, że stanowiło trampolinę dla policyjnej kariery Martina Servaza. W chwili obecnej komendant Servaz jest śledczym z ogromnym bagażem doświadczeń i renomą wyrobioną w policyjnym światku. Wydaje się, że wyjaśnienie tragicznej śmierci żony znanego pisarza kryminałów nie powinno nastręczyć mu wielu trudności. A jak jest w rzeczywistości? Śledztwo nabiera barw i zatacza coraz szersze kręgi, sięgając do sprawy z przeszłości.

Lektura Sióstr, to spotkanie z bardzo dobrze skonstruowaną i ciekawą intrygą, w której autor wnika w pokrętny, zwichrowany umysł. To również szansa na lepsze poznanie samego Martina Servaza, jego zainteresowań, muzycznych wyborów oraz relacji z ojcem.

Powtórzę się – Minier pisze przebiegłe, inteligentne i doprawione bardzo pożądaną i dobrze zagraną mroczną nutą powieści, wciągając czytelnika w grę, której celem jest rozwikłanie kryminalnej zagadki.

Nie można narzekać na tempo akcji, jest jak najbardziej odpowiednie, podobnie jak i atmosfera, która w powieściach Miniera zawsze jest nieco gęsta i mroczna. Siostry to kolejna bardzo dobra powieść w dorobku autora, która w pełni mnie usatysfakcjonowała, chociaż Bielszy odcień śmierci wciąż chyba pozostaje moim ulubionym dziełem Miniera. Trzeba jednak przyznać, że historia, którą nam tutaj zaoferował, jest wciągająca i angażuje czytelnika, dlatego zdecydowanie warto się z nią zapoznać, niezależnie od tego, czy będzie to wasze pierwsze spotkanie z tym pisarzem, czy kolejne.

[...]

Cała recenzja na blogu: Siostry

Minier to od lat jeden z moich ulubionych autorów kryminałów – mało które thrillery psychologiczne tak mnie wciągają, jak książki tego pana. Po nieco słabszej – w mojej opinii – Nocy, Minier powraca do swoich literackich korzeni i znów funduje nam jazdę bez trzymanki. Akcja nabiera tempa, a Martin Servaz musi zmierzyć się z demonami przeszłości. Miłośnikom serii i tym, którzy jej jeszcze nie znają, Siostry mogę polecić z czystym sumieniem!

Przeszłość zawsze wraca w momencie kiedy nie jesteśmy na to gotowi, wdziera się w życie i destabilizuje wszystko to, co z trudem udało się poskładać w całość. Nie da się o niej zapomnieć, a zignorowanie, prędzej czy później, przyniesie jeszcze więcej problemów. Stawienie jej czoła wymaga odwagi i przede wszystkim przyznania się do błędów, czasem popełnionych przez innych. Cena zawsze jest wysoka, ale niekiedy w zamian otrzymuje się spokój, przynajmniej na chwilę.

Dwadzieścia pięć lat to szmat czasu, co pozwala na zepchnięcie gdzieś w kąt pamięci tego, co kiedyś zmieniło perspektywę postrzegania świata. Niestety dla Martina Servaza los nie jest łaskawy i przypomina o sprawie, która naznaczyła początek jego pracy w roli stróża prawa. Dwie ofiary brutalnych morderstw w białych sukienkach stają mu przed oczami gdy pojawia się na miejscu nowej zbrodni. Nie jest już policyjnym żółtodziobem niewiele starszym od zamordowanych, teraz jest już doświadczonym detektywem, lecz dochodzenie z przeszłości wciąż nie daje spokoju Servazowi. Zamordowana jest żoną autora bestselerowych kryminałów i dawnego podejrzanego, wtedy został oczyszczony z zarzutów, teraz także wydaje się nie mieć nic wspólnego z obecnym dramatem. Wątpliwości powracają, pewne szczegóły wciąż nie dają spokoju, a teraźniejszość tylko zdaje się potwierdzać dawne przypuszczenia. Jednakże wówczas i współcześnie przede wszystkim głos będą miało dowody, nie intuicja, chociaż podobieństwa są wyraźne i trudno je zbagatelizować. Martin Servaz tym razem nie zamierza zatrzymać się w pół kroku, ma o wiele większe możliwości oraz doświadczenie, które podpowiada mu jaką drogą ma podążyć. Ale czy nie daje się ponieść wyobraźni? Rzucenie oskarżeń nie jest trudne, lecz poparcie ich rzetelnymi wynikami śledztwa jest żmudną pracą, nie gwarantująca zwycięstwa nad złem. Przyjeżdżając do luksusowej willi Servaz otworzył drzwi do wydarzeń, jakie znowu wstrząsną nie tylko nim …

Jeżeli szukacie prostego schematu czarno-białego to w książkach Bernarda Miniera raczej go nie znajdziecie. Jednak w zamian otrzymacie coś istotniejszego – obraz kogoś, kto już nie raz musiał wybrać pomiędzy mniejszym i większym złe oraz to, co za tym idzie czyli egzystencję ze świadomością, że pomimo, iż innej drogi nie było to i tak już zawsze będzie ona obciążała umysł i duszę. Pisarz w każdym swoim kryminale stawia głównego bohatera w sytuacji gdy musi się on zmierzyć z tym, co było i tego owocami, nierzadko gorzkimi i raniącymi. Jednak w tym gatunku najważniejsza jest zagadka i motyw, jednego i drugiego nie zabrakło w najnowszym tytule oraz jak zawsze oczywistość i czarno-biały wzór postępowania w ogóle nie wchodzi w grę. Co więc w Siostrach jest tak intrygujące? Całość, doskonale skomponowana z pełnych napięcia rozdziałów, wciąż podwyższających natężenie mroku i poziom zaintrygowania oraz bohaterowie, niejednoznaczni i pełni sprzeczności. Bernard Minier do perfekcji opanował tworzenie kryminalnego klimatu noir oraz pokazywania twarzy zła, postacie wychodzącego spod jego pióra są nim naznaczone i wciąż znajdują się w jego cieniu. Siostry wyróżniają się także dobrze zarysowanymi wątkami sięgającymi głęboko w psychologiczne aspekty ludzkiej natury. Jednak najważniejsze jest docieranie do sedna czyli kto i dlaczego zabił, ścieżka do znalezienia odpowiedzi jest kręta i pełna reminiscencji oraz bolesnych rozrachunków. No i pozostaje jeszcze finał, w jakim się w czynach.

Wiadomość o kolejnej, piątej już książce o policjancie Martinie Servazie (Siostry) bardzo mnie ucieszyła. Jeszcze bardziej ucieszył mnie fakt, że Dom Wydawniczy Rebis zaproponował mi objęcie tego tytułu patronatem medialnym bloga. Po przeczytaniu w zeszłym roku Bielszego odcienia śmierci, Kręgu, Nie gaś światła oraz Nocy napisałam bez cienia przesady, że „seria kryminalna Bernarda Miniera stała się jedną z moich ulubionych”, a Servaz to nowy typ policjanta – już nie przygłupi osiłek, ale intelektualista, którego siłą jest jego umysł. Ma on też jednak swoje słabe strony: jest beznadziejnym strzelcem i cierpi na lęk wysokości. W Siostrach czytelnik ma okazję cofnąć się do pierwszej sprawy Martina Servaza, daleko sprzed słynnego śledztwa opisanego w Bielszym odcieniu śmierci.

Maj 1993 roku. Servaz dopiero co skończył studia i naukę w szkole policyjnej. Nad brzegiem rzeki zostają znalezione zwłoki dwóch sióstr. Dziewczyny zostały ubrane w pierwszokomunijne sukienki i przywiązane do drzew. Dla młodego policjanta to jego pierwsze poważne śledztwo. Nie ma doświadczenia, ale ma to, co dla niego charakterystyczne i co czytelnik zna z innych książek z cyklu: wnikliwy, analityczny umysł i upór, który pomaga mu w dążeniu do celu i prowadzi do rozwiązania śledztwa. Szybko zwraca więc uwagę na Erika Langa, autora brutalnych kryminałów. Zamordowane siostry były jego fankami, a jedna z jego najbardziej znanych książek nosi tytuł „Panny w bieli”. Czy winny jest pisarz, czy też ktoś odtworzył zbrodnię znaną z powieści? Śledztwo zostaje zakończone, a jednak Servaz jest pełen wątpliwości. Czy na pewno znaleźli właściwego człowieka? Czy nie pominęli jakiegoś ważnego elementu?

Dwadzieścia pięć lat później w pewną mroźną noc Erik Lang znajduje zwłoki swojej żony. Amalia leży w pomieszczeniu, w którym pisarz ma terraria z groźnymi, jadowitymi wężami. Zwierzęta rozpełzły się po całym pomieszczeniu, a wiele z nich śmiertelnie pokąsało kobietę. Dowodzenie nad śledztwem prowadzi Martin. Zaczyna mieć podejrzenia, że ta sprawa wiąże się jakoś z morderstwem dwóch sióstr sprzed lat. Policjanta znów dopadają dawne wątpliwości i stają się jego obsesją… Chce odkryć prawdę za wszelką cenę.

Mam ochotę wykrzyknąć: takie kryminały chcę czytać! Bernard Minier mocno skupia się na psychologii postaci, dzięki czemu jego książki nie są tylko prostymi historiami sensacyjnymi, ale naprawdę pogłębionymi powieściami. W czterech pierwszych tomach autor mocno odmalował postać jednego z najbardziej przerażających książkowych psychopatów, Juliana Hirtmanna. Nakreślił także bardzo dobrze Martina Servaza, policjanta, którego siłą nie są jego mięśnie, lecz mózg. W Siostrach nie pojawia się co prawda Hirtmann, ale nadal czai się on gdzieś na obrzeżach myśli policjanta, każąc mu wciąż być w gotowości. Dostajemy za to kolejny świetny portret – Erika Langa. To człowiek antypatyczny, zadufany w sobie. Minier pogrywa sobie z czytelnikiem, każąc mu wierzyć, że to pisarz jest winny. Jednak jaka jest prawda?

Zamiast na pędzącą na łeb, na szyję akcję, Minier stawia na mroczny klimat, który dosłownie powoduje ciarki na plecach. Trochę inaczej było w Nocy, gdzie pisarz poszedł raczej w stronę powieści akcji, ale już w Siostrach wraca do tego, w czym jest najlepszy i co wyróżnia jego dreszczowce na rynku. Servaz jak zwykle główkuje, rozgryza ludzkie charaktery i motywy mordercy, i idzie powoli od nitki do kłębka, a wraz z nim czytelnik. Muszę powiedzieć, że zakończenie powieści kompletnie zbiło mnie z tropu, ale po szybkim przeanalizowaniu wątków stwierdzam, że było jak najbardziej prawdopodobne! Seria o komendancie Martinie Servazie jest pełnokrwistym kryminalnym smakołykiem dla czytelników o wyrobionych gustach. Mogę ją z czystym sumieniem polecić. I jeszcze jedno: żeby czytać Siostry nie trzeba znać poprzednich tomów cyklu. Raczej niewiele sobie zaspoilerujecie lekturą, a też wszystko, co dzieje się w powieści powinno być jasne i bez znajomości wcześniejszych książek.