Nie odpuszczaj - ebook (epub, mobi) Harlan Coben

Podobno między bliźniakami istnieje szczególny rodzaj więzi, którego reszta świata nie jest w stanie objąć rozumem. Jako nastolatka bardzo chciałam mieć nie dość, że siostrę, to jeszcze bliźniaczkę. Na co mi osiem lat starszy brat? Jak on balował na swojej osiemnastce, to ja – jako dziesięciolatka – siedziałam u babci, zamiast poznawać jego kolegów. No dobrze, może zbyt młoda wtedy byłam. W każdym razie wszystko zmieniło się, gdy ja dobiłam do magicznych osiemnastu lat, a on i jego koledzy do dwudziestu sześciu – wtedy żadna bliźniaczka nie zastąpiłaby mi starszego brata! Przypomniałam sobie o tym podczas czytania najnowszej książki Harlana Cobena Nie odpuszczaj, w której istotną rolę odegrała właśnie bliźniacza więź.

Gdy w niewielkim miasteczku zostaje zamordowany jeden z policjantów, wszczęte zostaje dochodzenie, które (trochę nieoficjalnie i przypadkowo) prowadzi Nap Dumas – dziś kolega po fachu, a kiedyś szkolny kumpel ofiary. Im więcej prawd wychodzi na jaw, tym bardziej osobisty stosunek do prowadzonej sprawy zaczyna mieć Nap, który nie dość, że odkrywa tajemnicę wagi państwowej, to w dodatku dowiaduje się, co rzeczywiście stało się piętnaście lat temu, gdy zginął jego brat (bliźniak). Duchy przeszłości z impetem wkraczają w jego jako tako poukładane życie.

Przyznaję, że jest to pierwszy przeczytany przeze mnie thriller Harlana Cobena. Jako że lubię wiedzieć, co w trawie piszczy, zdecydowałam się sięgnąć po Nie odpuszczaj, by przekonać się, w czym tkwi siła pisarza i co sprawia, że rzesza ludzi kolekcjonuje wszystkie jego książki i wyczekuje premiery każdej kolejnej jak ciężarna porodu. Nie wiem, czy udało mi się znaleźć odpowiedź na pytanie, co takiego ma w sobie Coben, że wszyscy go kochają – wszak przeczytałam tylko jedną jego książkę. To za mało, by móc zdecydować, czy chcę być częścią wielbiącej go społeczności. Z punktu widzenia czytelniczki, która wiele thrillerów ma już za sobą, mogę stwierdzić, że Nie odpuszczaj czyta się niezwykle szybko. Akcja nabiera rozpędu od pierwszego rozdziału, wikłając kolejnych bohaterów w teoretycznie prostą historię. Zdecydowanie fabuła jest świetnie przemyślana i w opisywanych wydarzeniach na pewno nie ma grama przypadku. Dodatkową „atrakcją” była dla mnie pierwszoosobowa narracja, którą bardzo lubię. Bezpośrednie zwracanie się Napa do swojego nieżyjącego brata jeszcze bardziej wyostrzyło ich szczególną więź, która dla całości fabuły ma niebagatelne znaczenie, a mnie pozwoliło głębiej przeżywać wszystko, co działo się wokół sprawy. Chwała Cobenowi również za to, że nie sposób domyślić się zakończenia, choć nie ukrywam, że od pewnego momentu czułam, kto będzie zamieszany w całą sprawę. Tyle tylko, że te domysły niczego nie zepsuły – trzeba zwinności doświadczonego pisarza, by tak dobrze połączyć różne wątki.

Czy mam jakieś zastrzeżenia? Czuję spory niedosyt, jeśli chodzi o bohaterów – jest ich całkiem sporo, ale niczym szczególnym się nie wyróżniają. Właściwie są trochę nijacy i nie sposób zapamiętać ich na dłużej. Szkoda, bo brak wyrazistych postaci powoduje, że książka ląduje na regale i szybko umyka z pamięci. Być może zostanę wyklęta przez zwolenników pisarza za brak euforii, ale dla mnie to po prostu dobry thriller, bez fajerwerków i utraty tchu. Przemyślany, dobrze skonstruowany i na pewno godny polecenia, jednak nie jest to mistrzostwo, jakiego chyba się spodziewałam.

Na nowe książki Harlana Cobena zawsze z niecierpliwością wyczekuje wielu czytelników. Mimo, że nie czytałam wszystkich jego powieści, to z chęcią sięgam po kolejne nowości. Kiedy tylko pojawiła się informacja o premierze thrillera, zatytułowany Nie odpuszczaj, stwierdziłam, że miło będzie ponownie wrócić do twórczości autora. Nigdy na książkach Cobena się nie zawiodłam, więc wiedziałam, że takie ryzyko jest znikome.

Detektyw Napoleon "Nap" Dumas nigdy nie pogodził się ze śmiercią swojego bliźniaka Leo. Przed laty, w pewnej nieszczęśliwej nocy na torach kolejowych odnaleziono zwłoki Leo i Diany. W tym samym czasie, dziwnym zbiegiem okoliczności, zniknęła bez wieści ówczesna miłość Napa, Maura. Wydarzenia te odcisnęły piętno na psychice nastolatka. Nigdy nie mógł pogodzić się ze stratą najbliższych mu osób, dlatego też nieprzypadkowo został detektywem.

Kiedy po wielu latach policja natrafia na należące do Maury odciski palców, Na podstawie znaleźć odpowiedzi na trapiące go pytania. Szybko okazuje się, że zamiast nich, odkrywa jak niewiele widział o najbliższych mu ludziach, ani o ich tajnym klubie. Mało tego - giną kolejni jego członkowie. Na światło dzienne zaczynają wychodzić kolejne tajemnice. Również te, zwiane z bazą wojskową, w pobliżu której dorastali Nap i Leo. Dumas będzie musiał ponownie zmierzyć się z przeszłością, bowiem śmierć jego brata nie była jak się okazuje dziełem przypadku...

Jeśli czytaliście książki Cobena, doskonale znacie jego styl - pisze on nieco schematyczne. Ale nie dajcie się zwieść - nie wieje tu ani przez sekundę nudą. Autor posługuje się plastycznym, dobrym w odbiorze językiem, dzięki czemu książkę czyta się szybko. Sama historia wciąga od pierwszych stron i już od samego początku wodzi nas za nos, myląc tropy. Coben wprowadza nas w wydarzenia przepełnione sekretami i niedomówieniami. Narratorem książki jest Nap, który wdraża nas w całą powieść. Poza tym prowadzi również swoisty monolog ze zmarłym bratem. Dzięki temu możemy przez chwilę poczuć jak silna więź łączyła bliźnięta. Poza tym nie ma tu przypadkowych bohaterów. Każdy z nich jest wyrazisty i dopracowany, a ponda to wszyscy mają "coś za uszami".

Nie da się ukryć - Harlan Coben powrócił w dobrym stylu. Ponownie stworzył świetny thriller, który do ostatniej strony trzyma w napięciu. To jedna z tych książek, które określam mianem "nieodkładalnych", takich, które czyta się jednym tchem. Mam wrażenie, że autor ma głowę pełną niekończących się pomysłów. Przyznam szczerze, że zawsze z zainteresowaniem sięgam po kolejne jego książki (czy te z serii z Myronem, czy też odrębne historie). Jeśli lubicie cobenowską twórczość, albo dobre thrillery, to naprawdę nie odpuszczajcie Nie odpuszczaj.

Musicie wiedzieć, że Coben jest moją kryminalną miłością życia i to właśnie od jego książek zaczęło się moje nałogowe czytanie.

Uwielbiam jego serie, uwielbiam bohaterów, ale bardzo doceniam też pojedyncze tomy, w które widać, że wkłada mnóstwo pracy, tym bardziej próbując połączyć je z niektórymi tomami swoich cykli. Umiejętnie tworzy historie, których nigdy nie potrafiłam do końca rozgryźć, które zawsze gdzieś zaskakiwały i dawały mnóstwo przyjemności. Tak było i tym razem, że aż żal było doczytywać książkę do końca.

Detektyw Nap Dumas nigdy nie pogodził się z niespodziewaną i tragiczną śmiercią brata, a ostatnie morderstwo z okolicy zasiało w nim jeszcze większe ziarno niepewności. W samochodzie sprawcy znaleziono odciski palców jego byłej dziewczyny, która nie dość, że odeszła od niego kolejnego dnia po śmierci jego brata, to dodatkowo teraz uznana została za zaginioną. Wszystkie znaki wskazują na to, że to dziwny zbieg okoliczności, ale Dumas postanawia drążyć temat i dowiedzieć się, co się stało tamtej nocy i gdzie podziewa się zaginiona Maura.

Nie odpuszczaj naprawdę bardzo pozytywnie mnie zaskoczyło i mocno zaintrygowało, i chociaż pod koniec zaczęłam układać elementy tej kryminalnej układanki, to jednak nadal nie odebrało mi przyjemności z dalszego czytania. Po przemyśleniu sprawy i poukładaniu emocji i odczuć w odpowiednie miejsca w głowie, doszłam do wniosku, że poza tym, że fabuła była bardzo mocno amerykańska, była też trochę przewidywalna i lekko schematyczna. Powiedziałabym, że idealna na film czy kilka epizodów serialu.

Od samego początku dzieje się bardzo dużo – jest dużo akcji, wydarzeń, które wydają się zupełnie ze sobą nie łączyć i bardzo mało faktów. Coben potrafi doskonale grać na naiwności czytelników i tworzyć fabuły, które wydają się banalne do rozwiązania, a w rzeczywistości takie nie są. Potrafi też stopniowo podsycać ciekawość i maskować między wierszami informacje, które odgrywają kluczową rolę do rozwiązania sprawy, a na konkretnym etapie wydają się być w ogóle bez znaczenia. Znakomicie zgrywa też przeszłość z teraźniejszością i co najważniejsze – w swojej fikcji zatrzymuje maksymalną ilość rzeczywistości, że czyta się to z dreszczykiem przerażenia na plecach.

Niewielkie grono bohaterów da się lubić – mam wrażenie, że Coben nie próbuje kreować ich na zasadzie przeciwstawieństw, czyli dobry kontra zły i na dobrą sprawę nie ma tu ani bieli, ani czerni. Wszystko jest pośrednie, w kolorach szarości, a każdy z bohaterów poza tym, że wykazuje się przyjaznymi cechami, ma też trochę na sumieniu. Mam też wrażenie, że te postacie są trochę stworzone na jedno kopyto – wszystkie bardzo podobne. Aż chciałoby się napisać takie same, ale trochę inne. Chodzi mi o to, że pomimo różnych sytuacji życiowych, innych wspomnień i przeżyć z młodości, ostatecznie zachowują się podobnie i niestety, ale te zachowania są przewidywalne. Powiedziałabym też, że każdy z nich jest twardy z zewnątrz, miękki w środku.

Mimo tego, że książki Cobena uwielbiam i jako jeden z nielicznych autorów nigdy mnie jeszcze nie zawiódł, potrafię znaleźć w jego powieściach drobne mankamenty. Chociaż ostatecznie wychodzi na to, że jest ich całkiem sporo, to jednak Nie odpuszczaj będzie jedną z moich ulubionych książek tego autora. Znakomicie mi się ją czytało i co najważniejsze, właśnie takiej książki potrzebowałam w tym momencie, żeby ruszyć dalej z innymi.

Na ile znamy swoich bliskich i samych siebie? Tego nie wiemy aż do chwili kiedy nadchodzi sprawdzian, chociaż zazwyczaj jesteśmy pewni, że wiemy wszystko o sobie i najbliższych. W takim momencie przeszłość może nabrać całkiem innego znaczenia, a teraźniejszość zweryfikuje obietnice dane kiedyś i te, które dopiero zostały złożone. Prawda bywa trudna i daleka od naszych wyobrażeń, lecz także daje niektórym możliwość zamknięcia jednego życiowego rozdziału i otwarcia kolejnego.

Tamta noc zmieniła wszystko, to co było przed nią nabrało całkiem innego znaczenia, a to co dopiero miało być okazało się jedynie iluzoryczną przyszłością. Nap Dumas przeżył ją piętnaście lat temu i od tego momentu nic nie było takie jak przedtem. Banał? Nie bolesna rzeczywistość po stracie części siebie. Jego brat wraz z dziewczyną zostali znalezienie martwi, stan ich ciał wskazywał na wypadek bądź samobójstwo, ale Nap nie wierzył w oficjalną wersję zdarzeń. Zbyt związany z nieżyjącym bliźniakiem by mógł zostawić tę sprawę wciąż szuka odpowiedzi na dręczące go pytania. Dlaczego oni, dlaczego w tamtą noc i co faktycznie wydarzyło się? Jako policjant wykorzystuje każdą sposobność by prowadzić prywatne śledztwo. Jeszcze jedna osoba zaprząta jego uwagę – Maura, szkolna miłość i dziewczyna, która zniknęła tej samej nocy. Zbieg okoliczności? Coś takiego podobno istnieje, lecz jakoś nie przekonuje to detektywa Dumasa, wprost przeciwnie, jeszcze bardziej umacnia go w przekonaniu, że w czasie tych późnych godzin wydarzyło się o wiele więcej niż mówią się o tym policyjne akta. Piętnaście lat temu przysiągł, iż wyjaśni tę tragedię, teraz nabiera ona dodatkowego znaczenia, o wiele groźniejszego, ale i zdającego się niektórym nierealnego. Tyle się wydarzyło od tego lata, zmieniło się tak wiele, lecz dwa wydarzenia są powodem, że rany Napa nigdy nie zabliźniły się – tragiczne odejście Leo i Diany oraz to co stało się z Maurą. Czyżby patrzył na przeszłość z niewłaściwej perspektywy? A może trzeba jeszcze raz sprawdzić znane informacje i rzucić na szalę wszystko by odkryć niewygodna prawdę?

Myron Bolitarma konkurenta – Napoleona Dumasa, który wyszedł spod pióra tego samego autora czyli Harlana Cobena. Równie bezkompromisowy i skuteczny oraz intrygujący, a jego historia nie pozwala na obojętne przewracanie kartek. Nie odpuszczaj ma w sobie wszystkie cechy rasowego thrillera czyli zagadkę, ciekawych bohaterów, skrywających tajemnice, niejasną przeszłość oraz niepokojącą teraźniejszość. Te elementy to dopiero wierzchołek przysłowiowej góry lodowej, pisarz nie poszedł na skróty i dał jednocześnie czytelnikom dochodzenie kryminalne, rodzinne sekrety oraz silnie osadzony w współczesnej rzeczywistości wątek political fiction. Dodatkowo częściowo akcja rozgrywa się w miejscach, które nie wydają się nam szczególnie niebezpieczne, ale i równocześnie fabuła w nich osadzona mocniej niepokoi. Harlan Coben po raz kolejny połączył spokojne przedmieścia, które okazują się mieć ciemniejsze punkty, rodzinne tajemnice oraz sensacyjne zwroty akcji. Nowy bohater nie jest kopią, stanowi odrębną opowieść niekiedy pełną sprzeczności, a czasem wydający się być podobnym do jednego z naszych spokojnych i przewidywalnych sąsiadów. Jego postępowanie jest nieprzewidywalne co współgra z fabułą, wiodącą do jedynie pozornie ślepych uliczek i poprzez iluzorycznie łatwo wytłumaczalne wydarzenia. Autor nie daje czytelnikowi chwil wytchnienia, wciąż poddaje w wątpliwość to co było pewne, podsuwa nowe tropy i buduje zakończenie w jakim wszystko nabiera zupełnie innego znaczenia niż się wydawało na chwilę przed zakończeniem.

Długo czekałam na kolejną powieść Harlana Cobena, który jest jednym z moich ulubionych pisarzy, ale było warto.
Zazwyczaj nie wczytuję się w "polecajki" drukowane na okładce, ale tym razem nie sposób nie zgodzić się z Danem Brownem, który nazywa Cobena mistrzem wciągających historii i dynamicznych zwrotów akcji. Krótko i na temat podsumował to, co Harlan Coben zaserwował tym razem swoim czytelnikom. Tak właśnie czytało mi się tę najnowszą historię - najpierw wciągnęła mnie właściwie od pierwszych stron, żeby wywrócić wszystko do góry nogami i zszokować na ostatnich kartach...

Główny bohater, Napoleon (Nap) Dumas, od piętnastu lat zmaga się z traumą po nagłej śmierci brata bliźniaka, Leo. Sytuacja była bardzo tajemnicza, ponieważ Leo, wraz ze swoją dziewczyną Dianą, zostali znalezieni na torach kolejowych. Ich poszarpane ciała nie pozostawiały wątpliwości, że para wpadła pod pędzący pociąg. Pytanie, czy to było samobójstwo, czy może morderstwo, pozostało bez odpowiedzi. W tym samym czasie zniknęła bez śladu dziewczyna Napa, Maura. Chłopak wstąpił do policji, by móc odnaleźć zaginioną ukochaną i poznać prawdę o śmierci brata i jego dziewczyny. Jednak minęło piętnaście lat, a zagadka wciąż pozostaje nierozwiązana. Wszystko zmienia się, a akcja nabiera tempa, kiedy w drzwiach Napa stają policjanci...
Co takiego chcą przekazać Napowi stróże prawa? Czy mężczyzna zdoła wreszcie poznać prawdę o ostatnich chwilach jego brata? Gdzie podziała się Maura i czy w ogóle jeszcze żyje? Jeśli sięgniecie po tę książkę, znajdziecie odpowiedzi na te i wiele innych pytań.

Choć może to kogoś oburzać, życie toczy się dalej, tak jak powinno. Kiedy obchodzi się żałobę, wiadomo przynajmniej, czego się trzymać. Co zostaje, kiedy żałoba mija? Trzeba się pogodzić z faktami, a ja nie chciałem się z nimi pogodzić.
Coben zastosował ciekawy sposób narracji. Mianowicie, Nap prowadzi tutaj rozmowę ze swoim zmarłym bratem. Efekt, który pisarz osiągnął dzięki temu, jest trochę niesamowity. Widzimy wszystko z perspektywy głównego bohatera, razem z nim cofamy się w czasie, kiedy wspomina lata szkolne, a także obserwujemy wydarzenia rozgrywające się współcześnie.

Autor potrafi trzymać czytelnika w napięciu, dawkując informacje potrzebne do rozwikłania zagadki śmierci Leo i Diany. Po drodze pojawiają się jeszcze pewne dodatkowe fakty, dotyczące opuszczonej bazy wojskowej, które zamiast rozjaśnić, zaciemniają obraz i utrudniają śledztwo. Trudno stwierdzić, czy wiążą się z tragicznym wypadkiem na torach, czy to kompletnie odrębna sprawa. Nagłowiłam się razem z Napem, a to lubię najbardziej. Książka ma moc, kiedy mimo usilnych starań nie potrafię odgadnąć zamysłów autora. Tym razem nie udało mi się przejrzeć intrygi do końca, a finał mnie zaskoczył. I dobrze.

Początkowo byłam trochę rozczarowana, kiedy zorientowałam się, iż tym razem to nie Myron Bolitar będzie odgrywał pierwsze skrzypce przy rozwiązywaniu kolejnej zagadki kryminalnej. Co więcej, pojawia się on dosłownie na chwilę w jednej ze scen, jako postać całkowicie poboczna i niezwiązana z fabułą. Muszę jednak przyznać, że kiedy akcja nabrała tempa, wcale nie brakowało mi tego bohatera. Nap Dumas dał radę.

Kochani już jest! Wyczekiwane przez wszystkich wielbicieli, w tym również przeze mnie, twórczości mistrza thrillera Harlana Cobena, jego najnowsze dziecko - Nie odpuszczaj. Zaledwie wczoraj, 3 października bieżącego roku książka ta miała swoją premierę na naszym polskim rynku wydawniczym. Tak więc już dziś, będąc świeżo po lekturze, przepełniona mnóstwem emocji niezwłocznie spieszę do Was, aby uchylić przed Wami rąbka tajemnicy i zdradzić Wam, czego tym razem możecie spodziewać się, sięgając po „Nie odpuszczaj". Pierwsza myśl, jaka przyszła mi do głowy po odłożeniu tej książki na półkę i zaczerpnięciu głębokiego oddechu, aby móc trochę ochłonąć, to „Ten tytuł jest inny, niż te, z jakich znaliśmy autora do tej pory". Jeśli jesteście ciekawi, w czym tkwi odmienność tej książki od pozostałych w dorobku twórczym autora, zapraszam Was na dalszą część recenzji, w której już za chwilę wszystko stanie się jasne.

Echa przeszłości są ledwo słyszalne, ale nigdy do końca nie milkną.
Cytat ten doskonale opisuje sytuację, w jakiej od wielu lat, tkwi główny bohater powieści, detektyw Nap Dumas. Tragiczne wydarzenia jednej nocy sprzed piętnastu lat wstrząsnęły jego życiem, odbierając mu najbliższą jego sercu osobę. W makabrycznym wypadku kolejowym natychmiastową śmierć ponosi jego brat bliźniak, Leo i jego dziewczyna Diana. To niestety nie jest koniec koszmaru, w jakim znalazł się mężczyzna, bowiem w tym samym czasie znika bez wieści jego ukochana dziewczyna, Maura. Aby mieć większe szanse na jej odnalezienie, a także dowiedzieć się, jak doszło do śmierci brata, Nap postanowił wstąpić do policji. Niestety mimo starań, mężczyźnie nie udaje się niczego ustalić. Kiedy wydaje się, że tajemnice swojej śmierci Nap i Diana zabrali ze sobą na zawsze do grobu, przeszłość nagle ponownie daje o sobie znać.

Dla całego miasteczka to, co się wydarzyło dawno temu, było ogromnym przeżyciem, jednak teraz przyjaciele i znajomi Napa radzą mu, by zamknął ten bolesny etap swojego życia i zaczął żyć przyszłością. Jednak jemu coś nie pozwala odpuścić i zaczyna na nowo prowadzić swoje prywatne śledztwo. To, czego się dowiaduje, wstrząsa nim. Jak się bowiem okazuje, przez całe swoje życie, niczego nieświadomy tkwił w plątaninie wielkich kłamstw i małych kłamstewek. Okłamywany przez tych, których kochał i którzy byli mu bliscy. To, co udaje mu się odkryć, jest tak mroczne i straszne, jak nigdy się tego nie spodziewał. Brutalnie przekonuje się, że nikomu tak naprawdę nie można ufać, a przekonanie, że kogoś znasz, bywa bardzo złudne.

Jeśli szukacie wciągającego thrillera, w którym nie zabraknie dynamicznych zwrotów akcji, a miarowo budowane napięcie dostarczy wam stałe dawki czystej adrenaliny pompowanej nieustannie do waszych żył, to doskonale trafiliście. Nie odpuszczaj to doskonale skrojona historia pełna niedopowiedzeń, kłamstw i mrocznych tajemnic, która pochłonie Was bez reszty. Czytając tę książkę, wielokrotnie zadawałam sobie pytanie, czy rzeczywiście warto, jest za wszelką cenę darzyć do prawdy? Zachęcam Was, abyście przekonali się, czy prawda wyzwoli Napa z koszmarów przeszłości, czy pozwoli mu wreszcie zaznać spokoju i odnaleźć ukojenie?
Tego nie zdradzę, a po więcej zapraszam serdecznie na bloga KLIK