Wielka samotność - audiobook (mp3) Kristin Hannah

Wielka samotność Kristin Hannah sprawia, że Alaska brzmi zarówno cudownie, jak i zdradziecko – lśniące królestwo, które wabi ludzi w dzicz, a następnie ich tam zabija. To podstawowa sceneria tej epickiej opowieści o nastoletniej dziewczynie uwięzionej w toksycznym małżeństwie swoich rodziców.

Powieść Hannah zapuszcza się w samą okropną przejrzystość otoczoną górami lodu. Historia rozpoczyna się w 1974 roku, kiedy weterynarz wojskowy, Ernt Allbright, dziedziczy chatę na Alasce i 40 akrów po kumplu, z którym służył w Wietnamie. Czas nie mógł być lepszy. Ernt nie może utrzymać pracy – albo przestać pić – i wydaje mu się, że kraj upada od wybrzeża do wybrzeża ze skandalami w Waszyngtonie i seryjnymi mordercami. Cierpliwa żona Cora, której pomysł na niezbędne umiejętności przetrwania polega na „przykładaniu sztucznych rzęs i chodzeniu w szpilkach”, Alaska nie ma wiele do zaoferowania, ale kręci swoją wolę wokół nieobliczalnych pragnień Ernta tak długo, że pomysł odmowy mu jest niemożliwy. Na szczęście, gdy już dotrą na Alaskę, wszystko układa się dobrze…

Tiaaaaa…. Akurat. Właściwie nic nie działa. Kabina, którą odziedziczył Ernt, okazuje się być opuszczoną chatą wysadzaną dziesiątkami bielonych, białych czaszek zwierząt. Nie ma wody ani prądu. Ernt i Cora nie wiedzą nic o uprawianiu własnych warzyw czy polowaniu dzikie zwierzęta.

Hannah zauważa, że ​​niebezpiecznie naiwni Allbrightowie postanowili żyć „na kawałku ziemi, do którego w czasie odpływu nie miała dostępu woda, na półwyspie z zaledwie garstką ludzi i setkami dzikich zwierząt, w klimacie wystarczająco surowym, by zabić cię. Nie było komisariatu policji, telefonu, nikogo, kto mógłby usłyszeć twój krzyk”.

Okazuje się, że życie w zamarzniętym piekle, gdzie noc może trwać 18 godzin, nie jest najlepszym miejscem dla gwałtownego alkoholika cierpiącego na nieleczoną depresję i zespół stresu pourazowego. Jego żona też pijana błędnym przekonaniem, że każde zazdrosne bicie jest oznaką oddania jej męża.

Tę wstrząsającą opowieść przeżywamy z punktu widzenia ich nastoletniej córki Leni. Jest kochającą książki dziewczyną, zahartowaną latami częstych przeprowadzek i bliską studentką kapryśnych nastrojów ojca. Ale nic nie mogło jej przygotować na sposób, w jaki izolacja i deprywacja pogarszają jego stan. Ernt nie widzi stąd Rosji, ale wyobraża sobie wiele innych sił zła zagrażających jemu i jego rodzinie, co prowadzi go do bardziej brutalnych ekspresji paranoi. W pewnym momencie zaczyna nawet budować gigantyczny mur na granicy swojej posiadłości.

Podczas gdy Ernt i Cora rozgrywają katastrofę swojego związku, Leni pozostaje nieodpartą sympatyczną bohaterką. Szybko przystosowuje się do wymagań życia na pograniczu, nawet gdy staje się bardziej świadoma „pokręconej miłości, która łączyła jej rodziców”. Hannah tworzy także bogatą, zwartą społeczność postaci wokół Allbrightów. Są wytrzymałymi indywidualistami, którzy jednak naprawdę dbają o siebie nawzajem.

Fascynująca, prowokująca do myślenia i wciągająca lektura. Chwilami łamiąca serce... ale były też momenty wielkiej miłości i niewiarygodnej życzliwości. Wciągająca historia, w której desperacko chciałam wiedzieć, co się wydarzy. Słodko-gorzkie, ale satysfakcjonujące zakończenie dopełnia tę niesamowitą lekturę.

Słowik Kirstin Hannah zaśpiewał dla mnie piękną i smutną melodię. Trafiła na podatny grunt, oplotła moją duszę i wrażliwość i porwała mnie w opowieść o wojnie, miłości i trudnych wyborach. Te dobre wspomnienia szeptały, że może warto sięgnąć po Wielką samotność? Może po raz kolejny spędzę miłe chwile z audiobookiem?

Jedną z bohaterek powieści jest Alaska. Dzika, bezkompromisowa oraz surowa. Jeśli nie jesteś przygotowany na sprostanie warunkom przez nią narzuconym, to możesz po prostu nie przeżyć. W to osobliwe miejsce, drogą przypadku, trafia rodzina Allbrightów. Ernt, uczestnik wojny w Wietnamie, poturbowany psychicznie oraz wykazujący symptomy zespołu stresu pourazowego. Cora, jego żona, która jest jego podporą, ostoją i ramieniem, na którym może się nie tylko wypłakać. Oraz trzynastoletnia Leni, ich córka, która podąża za rodzicami, wierząc, że w nowym miejscu rodzina odrodzi się, umocni i odnajdzie te najważniejsze wartości, które ją scalają.

Alaska pokazuje pazur, swoją ciemną i nieprzyjazną stronę. Kiedy za oknem wieje wiatr, temperatura drastycznie spada, nie ma nikogo z kim można porozmawiać i wesprzeć się na duchu, wtedy na wierzch wypełzają najgorsze, ludzkie demony.

Lektura Wielkiej samotności trafiła na zły czas. Mając w pamięci kunszt z jakim Vessas w Ptakach oraz Pałacu lodowym opisuje przyrodę oraz naturę sprawiając, że niemal fizycznie czujemy zimno na skórze i wchodzimy w interakcję z otaczającym nas światem, czułam niedosyt. Wiedząc w jaki sposób Petra Soukupová w Pod śniegiem potrafi zrobić wiwisekcję rodzinnych relacji oraz bezpardonowo obnażyć wszystkie ich skazy i tajemnice, czułam rozczarowanie.

Z pomysłem na powieść Kirstin Hannah do mnie trafiła. Trudne relacje międzyludzkie oraz rodzinne, sztuka kompromisów, radzenie sobie z traumami przeszłości, poszukiwanie szczęścia, miłość na tle dzikiej Alaski – to wszystko mogło się udać. I patrząc na opinie czytelników, udało się. Historia opisana przez autorkę znalazła bardzo duże grono zadowolonych odbiorców. Niestety ja do tej grupy nie należę. Powieść pomimo dużego ładunku emocji jaki ze sobą niesie, tych emocji mi nie dostarczyła. Podążając śladami bohaterów, ich zachowania bardzo często nie stanowiły żadnej zagadki, co sprawiło, że były mocno przewidywalne. Pomimo problemów jakie powieść dotyka, są one li tylko delikatnie muśnięte. Tam gdzie autorka chciała, żeby zabrzmiało mocno, szorstko, okrutnie, było … poprawnie. Nagromadzenie wątków poprzez sztuczne nakręcanie akcji również nie zyskuje w moich oczach.

Wiem, że Wielka samotność może się podobać i te pozytywne opinie na temat książki są prawdziwie. Wiem również komu na pewno się nie spodoba. Pytanie pozostaje jedno – czy tego czytelniku oczekujesz i to jest to, o czym chcesz czytać? Pachnie mi tu banalnością. Niestety.