Dawca przysięgi. Część 1
ebook: mobi (kindle), epub (ipad)

Konstrukcja całej książki przypomina tę znaną z Drogi Królów, czy Słów Światłości. Całość została podzielona na 5 części, a pomiędzy nimi mamy krótkie Interludia. Z początku akcja jest spokojna, natomiast im dalej, tym coraz więcej się dzieje i trudno oderwać się od lektury. Podobnie jak to było w dwóch poprzednich tomach cyklu, również w tym mamy sceny z przeszłości jednego z bohaterów. Patrząc na tytuł łatwo się domyślić, że będą to wspomnienia Dalinara. Dowiemy się z nich jakim był człowiekiem w czasie jednoczenia Alethkaru, za panowania Gavilara i po jego śmierci, czy jak wyglądało spotkanie ze Strażniczką Nocy. Te wszystkie sceny z przeszłości pozwalają zobaczyć Dalinara w zupełnie nowym świetle i mają bardzo silny związek z bieżącymi wydarzeniami. Bohater musi bowiem walczyć z demonami własnej przeszłości i sławą Czarnego Ciernia w dążeniu do zjednoczenia całego Rosharu i stawienia oporowi Odium. Nie będzie to łatwe zadanie, a od jego powodzenia zależy życie tak wielu istnień...

Skala nadchodzących wydarzeń robi niesamowite wrażenie. Spustoszenie, które obserwujemy w Dawcy Przysięgi jest zdecydowanie inne niż myślałem i to pod wieloma względami - bardziej przerażające i straszne, ale przede wszystkim obfitujące w niespodzianki. Cały Roshar czeka zatem nie lada wyzwanie, żeby pokonać wroga, który dysponuje niezwykłymi mocami... O ile oczywiście Dalinarowi uda się wykonać swoje zadanie zjednoczenia wszystkich ludzi, ponieważ jego sława mu w tym nie pomaga ani trochę. Jakby tego było mało, wszyscy główni bohaterowie zmagają się z własną przeszłością i błędami, uczuciami i problemami, które ich chwilami przygniatają, a przecież od tych postaci zależy tak wiele. Bohaterowie w Dawcy Przysięgi nie mają łatwego życia, a wielu z nich może je stracić w walce o Roshar...

W Dawcy Przysięgi Sanderson ujawnia wiele sekretów i tajemnic, ale jednocześnie pojawiają się dziesiątki nowych pytań i niewiadomych. Na mnie największe wrażenie tajemnica związana z pierwszym Spustoszeniem. Co prawda troszkę się tego spodziewałem, kiedy się nad tą kwestią ostatnio zastanawiałem przy ponownej lekturze pierwszych dwóch tomów, ale i tak ta informacja spowodowała, że spojrzałem na całą historię w zupełnie nowym świetle. Dla żadnego z bohaterów nie jest to informacja, z którą łatwo się pogodzić. Jakby nie patrzeć, to właśnie odkrycie tej tajemnicy doprowadziła ostatecznie do Odstępstwa i porzucenia przysiąg przez Świetlistych. Kolejny tom zapowiada się niezwykle interesująco!

Dawca Przysięgi to kolejny tom wspaniałej przygody w świecie Rosharu, wykreowanym przez Brandona Sandersona. Akcja nabiera tempa, wypowiadane są kolejne przysięgi i poznajemy wiele tajemnic, w tym tę na temat przyczyn Odstępstwa. Polecam!

Ocena: 6/6 czytaj więcej

Brandon Sanderson to moje odkrycie 2015 roku i wiecie co? Nadal jestem zafascynowana twórczością tego autora. Każdą kolejną książką, po którą sięgam, potwierdza swoje bardzo wysokie miejsce wśród grona pisarzy fantastyki. Do tej pory moim ulubionym cyklem jest Archiwum burzowego światła. Droga królów, Słowa światłości to dwa pierwsze tomy liczą sobie każdy ponad 800 stron. Dawca przysięgi Tom 1 również, a to połowa trzeciego tomu.

[...]

Trudno naprawdę w kilku słowach opisać fenomen Brandona Sandersona oraz wymienić wszystkie powody, dla których powinniście przeczytać Dawcę przysięgi Tom 1. Obawiałam się trochę, że po dwóch świetnych tomach cyklu Archiwum burzowego światła (Droga królów i Słowa światłości), że autor nie będzie w stanie utrzymać równie wysokiego poziomu zarówno jeśli chodzi o fabułę, jak i pomysły. Myliłam się. Dawca Przysięgi ponowne zabrał mnie w niesamowitą przygodę, a po jego lekturze mam coraz więcej pytań. Druga część trzeciego tom to najbardziej wyczekiwana premiera przeze mnie premiera 2018 roku.

Na pełną recenzję zapraszam na mojego bloga KLIK

Ocena: 6/6

czytaj więcej

Dawca entuzjazmosprenów

Wyczekiwany przez wielu czytelników trzeci tom cyklu Archiwum Burzowego Światła zaczyna się z przytupem – od rozmowy króla Gavilara z Eshonai, w której mówi jej, że znalazł sposób na sprowadzenie bogów parshmenów z powrotem. A ci z kolei ściągną bóstwa ludzi i przywrócą im moc, trzeba tylko wypowiedzieć Stare Słowa... Tę część Brandon Sanderson zatytułował Dawca Przysięgi, a w całej opowieści jest on zarówno legendarnym w Alethkarze mieczem, którego posiadaczem był kiedyś Dalinar, jak i kroniką, której fragmenty poznajemy we wstępach do poszczególnych rozdziałów. Polskie wydanie, ze względu na ogromną objętość historii, zostało podzielone na dwa woluminy, dzięki czemu 544 strony czyta się w formie papierowej dużo wygodniej niż poprzednie części. (O pierwszej części cyklu pisałam tutaj) W niniejszej recenzji omawiam rzecz jasna tom pierwszy polskiego wydania Dawcy Przysięgi.

Po przenosinach do wieży Urithuru Dalinar kontynuuje swoją misję zjednoczenia wszystkich królestw Rosharu, choć nie jest on łatwa – inni władcy rozmawiają z nim przez łączotrzciny, ale początkowo tylko Taravangian zgadza się otworzyć Bramę Przysięgi w swojej krainie i przybyć osobiście do centrum dowodzenia. Przekonanie pozostałych wydaje się prawie niemożliwe... Shallan ćwiczy swoje umiejętności – jako sprytna Woal i skupiona na celu Świetlista, wyczuwa też, że w wieży kryje się coś, co potrafi wytropić tylko ona. Adolin dostaje zadanie poprowadzenia śledztwa w sprawie dziwacznych bliźniaczych zabójstw, zaś jego brat Renarin walczy z brakiem pewności siebie i szuka swojego miejsca, przy czym zaczyna wreszcie odnosić pierwsze sukcesy. Tymczasem Kaladin zostaje wysłany do rodzinnego Paleniska, by ostrzec jego mieszkańców przed burzą – przybywa jednak za późno i przekonuje się, że parshendi biorą ludzi jako zakładników i są dużo lepiej zorganizowani, niż ktokolwiek by przypuszczał. Most czwarty zaś ciężko ćwiczy, by zostać pełnoprawnymi Wiatrowymi, a Moash trafia do dość nietypowej niewoli.

Jednym z głównych wątków w tej części jest historia Dalinara – widzimy, jakim człowiekiem był trzydzieści cztery lata temu, dzięki czemu zyskał przydomek Czarny Cierń, poznajemy szczegóły jego relacji z tajemniczą do tej pory żoną, a przy okazji też burzliwą historię zjednoczenia Alethkaru. I powiem wam, że nie polubiłam młodszej wersji tego bohatera, wolę go znacznie bardziej, gdy już zmądrzał. Z kolei Shallan, tworząc kolejne postaci, które radzą sobie w zupełnie różnych okolicznościach, zaczyna zadawać sobie pytania o własną tożsamość i wartości, co tworzy dość ciekawy wątek. Nawet poboczne postaci mają swoje pięć minut – wciągnięcie Burzowego Światła nie jest bowiem tak proste, jak się to z pozoru wydaje, a wyrzucony z jednostki Moash odegra być może znaczniejszą rolę, niż się spodziewamy.

Trzeci tom to najwyższy czas, by dać czytelnikowi informacje, które pozwolą zrozumieć funkcjonowanie opisywanego uniwersum. Zatem po lekturze tej części poszerzycie znacznie katalog sprenów, jak i wiedzę na temat Świetlistych, poprzednich Spustoszeń i bogów Rosharu, szczególnie Odium. Miłośnicy dobrze przemyślanych i oryginalnych światów fantasy z pewnością docenią niezwykłą wyobraźnię autora, w której na tym etapie serii można zatopić się bez reszty. Ponadto należy podkreślić, że Brandon Sanderson traktuje czytelnika w bardzo przyjazny sposób – poprzez doświadczenia i wspomnienia różnych postaci w oddalonych od siebie miejscach, a także wstępy do rozdziałów pokazuje mu krok po kroku, co się dzieje w Rosharze teraz i co doprowadziło do takiej sytuacji. Przy czym zgrabnie wplata mowę pozornie zależną – narrator mówiąc z pozoru od siebie przedstawia nam stan emocjonalny i opinie bohatera, dzięki czemu znamy jego uczucia i ocenę danego wydarzenia. Pisarz oddaje w ten sposób całą wiedzę w ręce czytającego – i tylko ten ostatni wie, w jakim niebezpieczeństwie jest Dalinar, przyjmując pomoc Taravangiana. Co z kolei sprawia, że angażuje się bardziej w świat przedstawiony.

Ten tom jest moim zdaniem najlepiej napisanym z całej dotychczasowej serii – po pierwsze, sprawnie wykorzystuje wprowadzonych wcześniej bohaterów i w interesujący sposób rozbudowuje ich historie, po drugie uchyla rąbka tajemnicy na temat wielu ważnych aspektów świata przedstawionego. Do tego nastawienie na czytelnika, wartkie tempo akcji i umiejętne budowanie coraz większego napięcia sprawiają, że Dawcę Przysięgi tom 1 czyta się z ogromną przyjemnością i w mgnieniu oka. Z niecierpliwością czekam na drugą część tego tomu, by ocenić całość i zobaczyć, jak Dalinar i spółka poradzą sobie z ogromnymi wyzwaniami i dowiedzieć się, czy finalnie uda im się przerwać zaklęty krąg Spustoszeń. Chętnie przekonam się, czy mimo potknięć w pierwszym tomie ta pentalogia urośnie do jednej z ciekawszych i lepiej przemyślanych serii fantasy ostatnich lat.

Ocena: 5+/6 czytaj więcej

Czekanie na trzeci tom Archiwum Burzowego Światła było równocześnie czymś wspaniałym i okropnym. Potrzebowałam oddechu po lekturze drugiego tomu, taką ilość genialnej historii dostałam. Droga królów - i cały ten cykl - to książka mojego życia i mam ją nawet po chińsku. Taki kaprys. Początkowo byłam wściekła na wydawnictwo, że postanowiło podzielić Dawcę przysięgi na dwa tomy, co pewnie skrzywdziło nie tylko mnie, ale każdego polskiego fana Brandona Sandersona. Teraz - po przeczytaniu pierwszej połowy - rozumiem to i doceniam. Nie tylko ze względu na fakt, że cieńsza książka nie niszczy się tak szybko. Drugim powodem jest nadmiar wrażeń. Autor w trzeciej części zawarł tak dużo nowych informacji, akcja tak szybko idzie do przodu, że nie byłabym w stanie całego Dawcy przeczytać na raz. Odniosłam wrażenie, że mózg mi wyparował i nie jest w stanie wszystkiego tego przyswoić. Dzięki Bogu, że mam kilka miesięcy na przemyślenie tego, co się tam właściwie stało.

Kompromis pojawia się na wojnie dopiero po śmierci bardzo wielu ludzi...
Brandon Sanderson ma to do siebie, że powrót do jego książek jest jak rzucenie się do lodowatej wody. Ludzki mózg przesiewa informację i małe prawdopodobieństwo, że zapamięta każde wydarzenie, każdy szczegół tak obszernych historii, jakie tka Sanderson. Chętnie jednak podjęłam ryzyko wkroczenia ponownie w świat Rosharu tam, gdzie ostatnio zostawił nas autor. Krótka chwila musiała minąć, zanim udało mi się przypomnieć sobie wszystko to, co istotne. Kiedy już to się stało nie mogłam się oderwać od Dawcy przysięgi. Ta książka trzyma poziom pierwszego i drugiego tomu i nie jest ani odrobinę słabsza. Rzadko kiedy spotyka się kogoś, kto pisze tak genialnie niezależnie od tego, za co się zabierze. Powiedzieć, że jest to najlepszy autor fantastyki to za mało. On jest niesamowity i jeszcze nie przeczytałam nic, co mogłoby przebić Archiwum Burzowego Światła.

Bohaterowie błyskawicznie się rozwijają, jednak każda ich zmiana wynika z jakiegoś wydarzenia i ma logiczny przebieg. Nie jestem już tak wielką fanką Kaladina jak wcześniej - zbyt mało go było w Dawcy przysięgi, co jest zrozumiałe, skoro jest ona poświęcona w większości Dalinarowi - jednak wciąż bardzo go lubię i zapewne nigdy nie zmienię zdania. Miło było ponownie spotkać Skałę czy cały Most Czwarty, łącznie z Rlainem - wciąż jednym z moich ulubionych postaci. Czekam, aż Sanderson jeszcze bardziej rozwinie jego wątki. Trudno uwierzyć, jak bardzo emocjonalnie odbieram wszystkie jego przeżycia i martwię się o jego los tak, jak martwię się o każde bezdomne zwierze w trakcie okropnych wichur.

Cóż, może dzięki temu lepiej czujesz się ze swoją przeszłością, ale moralność nie jest czymś, co możesz po prostu zdjąć, żeby założyć bitewny hełm, a później włożyć z powrotem, kiedy już skończysz z rzezią.
O Sandersonie łatwo jest mówić i pisać godzinami, jednak nie da się ująć w słowach tego, jak genialnym pisarzem jest. Trzeba to przeżyć samemu, spędzić z jego postaciami bardzo dużo czasu, zrozumieć ich, pokochać. Każdy z nich jest inny, ich przeżycia dotykają czytelników do żywego. Wzruszałam się niejednokrotnie podczas czytania, chciałam zasłonić własnym ciałem niektórych bohaterów. Jeśli komuś udało się przeczytać Dawcę przysięgi lub poprzednie części obojętnie, bez dużej dawki emocji, musi być prawdziwym socjopatą. Nie da się ukryć, że ten cykl będzie z całą pewnością dziełem życia Brandona Sandersona. Chociaż - kto jak kto - ale on jest zdolny nas wszystkich jeszcze zaskoczyć. Mam tylko nadzieję, że pożyje on jeszcze bardzo długo. Nie wyobrażam sobie, by ktoś inny miał zakończyć Archiwum Burzowego Światła. Jest w tej myśli coś nieprzyzwoitego. Podziwiam też tłumaczkę, że tak doskonale sobie radzi z przełożeniem na polski tej cudownej historii. Doskonale czyta się to wszystko.

Uwielbiam to, że dostajemy tutaj odpowiedzi na większość dręczących nas pytań z poprzednich tomów. Młodość Dalinara podbiła mojego serce. To, jak bardzo może zmienić się człowiek, jest w stanie przekazać tylko Sanderson i kilku klasyków, których przyszło mi w życiu czytać. Mimo odpowiedzi pojawiło się drugie tyle pytań i domyślam się, że każda z nich posłuży do czegoś większego. Najbardziej mnie teraz zastanawia, kto będzie bohaterem kolejnej - czwartej - części ABŚ. Być może po przeczytaniu części drugiej tego tomu będzie to dla mnie oczywiste, jednak to, jak autor żongluje faktami i nęci nas kawałeczkami informacji jest wręcz przerażający. Nikt nie powinien tak umieć bawić się człowiekiem.

W życiu chodzi o pęd. Należało wybrać kierunek i nie pozwolić, by cokolwiek - człowiek lub burza - zmieniło ten kurs.
Chciałabym jeszcze kiedyś wrócić do Drogi królów i pozostałych części, jednak sądzę, że nie zdążę zrobić tego w tym życiu. Nie jestem w stanie powiedzieć dużo o Dawcy przysięgi z prostego powodu. Wciąż jestem tak bardzo pod wrażeniem tego wszystkiego, tej dokładności, chronologii i ogólnego zamysłu... Czekanie na część drugą będzie bardzo intensywnym okresem w moim życiu. Muszę przyswoić te wszystkie wydarzenia, zrozumieć. Nie mam potrzeby od razu sięgania po kontynuację. Mam spory bagaż doświadczeń po lekturze do przetrawienia.

Ocena: 6/6 czytaj więcej