Powołanie Trójki - ebook (epub, mobi) Stephen King (Richard Bachman)

Jak napisać opinię o Powołaniu Trójki nie zdradzając zbyt dużo? Spróbuję…

Roland w drodze do Mrocznej Wieży trafia na plażę, na której od razu atakują go dziwne stwory przypominające homary. Bohaterowi udaje się ujść z życiem, jednak od tej pory biedaczysko pozbawione palca u nogi i dwóch u ręki, co powoduje, że od tej pory rewolwerowiec strzelający z założenia z dwóch koltów naraz, staje się półrewolwerowcem. Bo jak obsłużyć cyngiel bez palca wskazującego i środkowego? Na domiar złego, w rany wdaje się zakażenie, więc w dalszą drogę, Roland rusza ‘lekko’ nieprzytomny. Tyle w ramach wstępu.

A cała historia sprowadza się do przemierzania owej plaży, na której to co jakiś czas pojawiają się drzwi. A te drzwi to nic innego jak rozwinięcie koncepcji światów równoległych, zarysowanej już w pierwszym tomie. Każde z tych drzwi to kamienie milowe tej historii, które owocują kolejną osobą dołączającą do świata Rolanda. Część z nich dołączy do niego, aby wspólnie z nim dzielić przeznaczenie poszukiwania mrocznej wieży.

Ile jest drzwi? Ile osób pojawi się w fabule? Ile z nich zostanie przyjaciółmi Rolanda, a kto będzie jego wrogiem? Jak wydarzenia pojawiające się w tej części wpłyną na losy ka-tet w dalszej części tej historii? Tego już musicie dowiedzieć się sami.

Po dość wolnym pierwszym tomie, Powołanie Trójki jest zdecydowanie bardziej dynamiczne. King spuszcza ze smyczy kolejne kapitalne pomysły, zachowując przy tym spójność całości. Powołanie Trójki to jedna z moich ulubionych części cyklu. Kreacja bohaterów jest mistrzowska, a obserwowanie jak powstają subtelne nici relacji między nimi to prawdziwie ekstatyczne doznanie jeśli ktoś – tak jak ja – ma tendencję do emocjonalnego przeżywania książek.

W kwestii emocji wtrącę jeszcze jedno spostrzeżenie. Między Mroczną Wieżą a Trylogią Tolkiena jest niewidzialna nić konkurencji. Sam Stephen King, traktuje dzieło Tolkiena jako swoisty motywator do stworzenia coś równie ‘wielkiego’. Z mojego punktu widzenia, autor Wieży ma coś – i wielokrotnie zwracałem na to uwagę pisząc o innych książkach mistrza – co nazwałbym wyobraźnią emocjonalną. I to jest ta cecha, której brakuje mi u większości twórców fantastki. Może Tolkien rzeczywiście stworzył świat, którego konstrukcja jest nie do prześcignięcia i stanowi wzór dla całych rzesz fantastów, ale wyobraźnia emocjonalna twórcy Trylogii Pierścienia jest w stosunku do Kingowej mizerna. Kontrowersyjna teza?

Jeśli po Rolandzie klęknąłem na jedno kolano, to po Powołaniu Trójki dołączam drugie.

Być może zauważyliście, że pomimo iż Kinga lubię, nie piałem zbytnio z zachwytu po pierwszym tomie. Treści w Rolandzie zbytnio nie było, a tym co głównie przykuwało do książki był przede wszystkim obiecujący klimat. Tak więc do Powołania Trójki przysiadłem z dużą nadzieją, że wstęp mam już za sobą i czeka mnie coś więcej.

Nasze życie jest jak zamki z kart. Czasem się wali z jakiejś przyczyny, a czasem zupełnie bez powodu.
Zgodnie z oczekiwaniami, już na pierwszych stronach można zauważyć zmianę w tempie i narracji. Roland, być może ostatni rewolwerowiec, już na samym starcie zostaje mocno poturbowany przez los, a w konsekwencji do końca historii walczy nieustannie o życie. Sytuacja jest ekstremalna, ale wszystko zmieniają drzwi, które pojawiają się na jego drodze. Są one portalem do świata bliższego nam i naszych czasów. Jak się okazuję są też niezbędne do powołania tytułowej trójki.

W tym momencie King wciska pedał gazu, a tocząca się akcja nie pozwala oderwać się od lektury. Wreszcie mamy więcej ciekawych, konkretnych, jakby wyjętych z dobrego filmu (bo na pewno nie z tej wakacyjnej „ekranizacji”) pełnokrwistych dialogów, strzelanin, zwrotów akcji, a nawet szczyptę humoru (Roland w aptece - hit!). Opisy są bardzo plastyczne, tak więc nie musiałem wkładać zbyt dużo wysiłku aby kolejne strony móc zamieniać na kadry w mojej głowie. Ciekawym zabiegiem, jest to że autor nawiązuje do swoich innych dzieł np. z tego co zauważyłem do Lśnienia. Osoby dobrze kojarzące inne tytuły Stephana Kinga, z pewnością będą czerpać jeszcze większą radość z lektury.

Przejść przez piekło to jedno, ale czy chcesz posiąść je na własność?
Jakby nie było, już samo zwiększenie liczby bohaterów znacznie uatrakcyjnia lekturę. Ale nie ilość się liczy, a jakość oczywiście. Ci, których poznajemy są bardzo wyraziści i ciekawi, co nie przeszkadza im oczywiście posiadać wiele tajemnic. W przeciwieństwie do całej otoczki i trochę oderwanego od rzeczywistości Rolanda, któremu bliżej do krzyżówki superbohatera z Clintem Eastwoodem, są ludźmi z krwi i kości. Wreszcie czuć emocję, których tak brakowało w wręcz zimnym Rolandzie. Nikt tu nie jest krystalicznie dobry lub zły, każdy wymaga dokładnego poznania, a co najważniejsze chcemy go poznać. W tym miejscu dochodzimy do powtarzającej się bolączki w prozie Kinga, czyli zbytniego rozpisywania się, ale mimo wszystko nie jest tak źle jak w pierwszym tomie. Bardziej doskwierał mi fakt, że niedługo po rozpoczęciu tomu, mogłem z grubsza przewidzieć fabułę. Natomiast świetny, iście hollywoodzki finał, wynagrodził to w zupełności.

Panuj nad tym, nad czym możesz zapanować, całą resztę traktuj jak kupę gówna, a jeśli musisz paść, to z dymiącym rewolwerem.
Podsumowując, jeżeli lubisz Kinga, ale zawiodłeś się na pierwszej części, to pocieszę Cię. Jest lepiej niż dobrze. Kolejna część już zakupiona więc tym razem długo na następną recenzję nie powinniście czekać .

Pozdrawiam
T.