Mistrz i Małgorzata
ebook: mobi (kindle), epub (ipad)

Lubie i czytam co jakis czas. Rowniez po raz pierwszy z powiescia zetknelam sie w szkole, ale jest to jeden z tych nielicznych przypadkow, gdy ciesze sie, ze ktos mnie zmusil do tej lektury. Dzieki temu poznalam ja dosc wczesnie. Nieco surrealistyczna wersja ludowych opowiesci o diable, przeniesionych do miasta i wymieszanych z mentalnoscia jego miezzkancow. A calosc zaiste diabelnie dobra!

Ja tak troche krócej niz poprzednicy. Ksiażke przeczytałem 2 razy ( najpierw jako lekture) i mnie pochłoneła. To fakt co pisze Tomek, ze w tych czasach troche zalatuje archaizmem. Ale mimo to warto przeczytac i poczuc rten specyficzny magiczno- realistyczny klimat. Książka fajna i warta siegnięcia.
P.S. Szczęsciarz kto widzial to w teatrze Bielskim według pana Talara dawno temu :-)

Po raz pierwszy książkę przeczytałem wiele lat temu jako lekturę szkolną, podchodziłem do niej wtedy z dużą rezerwą ponieważ na wielu przeczytanych lekturach się zawiodłem :-) Mistrza i Małgorzatę dosłownie pochłonąłem. Teraz pozostało już wracanie do lektury tej powieści już nie z obowiązku a z pasji :)

Uwaga, uwaga !! Teraz będę opowiadał herezje, po których zastane zapewne skazany na spalenie na stosie. No, ale cóż zrobić, wychodzi na to, że jestem dziwny?
„Mistrza i Małgorzatę” przeczytałem pierwszy raz w życiu jako lekturę szkolna, będą w pierwszej klasie liceum. Było to baaaaaardzo dawno temu i przyszedł taki czas, że zapragnąłem sobie tę podobno wyjątkową i jedyną w swoim rodzaju fabułę przypomnieć. Przygotowałem się duchowo i mentalnie i rozpocząłem na nowo, całkiem już zapomnianą przygodę z diabłem. Tyle, że wcale tej przygody nie zaznałem a spotkała mnie jedynie nuda i rzekłbym przeterminowana w dzisiejszych czasach treść, która po prostu nie sprostała próbie czasu. Być może, że znowu kłania się u mnie ignorancja czytelniczo - literacka i nie jestem w stanie ogarnąć swoim rozumkiem tej głębokiej treści, przesiąkniętej symbolami absurdem rodem z ZSRR. Być może filozoficzny motyw walki dobra ze złem całkiem do mnie nie przemawia. Sam już nie wiem, co ze mną nie tak?
Być może, jeszcze kiedyś zrobię kolejne podejście i wtedy fenomen Bułhakowa do mnie przemówi? Jednak znowu musi minąć przynajmniej kilkanaście lat.

Powieść rewelacyjna. Mamy i ateistyczną (na pewno?) Moskwę, i diabła wcielonego ze swoją świtą (ale przecież oni nie mogą istnieć!), i człowieka (pisarza) który chce być sobą, i kobietę (kochającą) która nawet nie spodziewa jak ciekawie mogą ułożyć się sekwencja zdarzeń, mamy też książkę (ZAKAZANĄ, na stos z nią, bo jeszcze może okazać się prawdziwą!) która pokazuje człowieczeństwo i słabości ludzi, którzy mają już swoje miejsce w historii. A wszystko to zaprawione zwariowaną, wielopoziomową akcją. Tak zwariowaną, że nawet sam Szatan wydaje się być dobrym wujkiem... Wspaniała lektura do wielokrotnego czytania - biorę się za nią trzeci raz :)

Moim zdaniem arcydzieło literatury. Bułhakow był mistrzem i nie ważne czy faktycznie był wariatem, czy wariata z niego zrobili. MISTRZ – kogoś, kto wymyślił tak niesamowitą historię nie można inaczej nazwać. Humor w powieści jest przedni, teksty Behemota obłędne, świetny obraz komunistycznej Rosji, a do tego piękna historia miłości Mistrza i Małgorzaty. Czego chcieć więcej? Ja – Małgorzata polecam :)

Ech, gdyby jeszcze wydali wersję w tłumaczeniu Lewandowskiej i Dąbrowskiego... A tak - Anuszka jest Anielcią :|

Nie brakuje krytyków literackich przekonujących o tym, że historia powstania powieści „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa jest wcale nie mniej interesująca niż sama powieść. A przecież jest to dzieło wybitne zaliczane do największych nie tylko w literaturze rosyjskiej, ale i światowej. Zalążek powieści powstał już w roku 1928 (opowiadanie „Konsultant z kopytem”), Bułhakow nie przywiązywał jednak do niego dużej wagi. Słusznie zakładał, że cenzura nie spojrzy na utwór przychylnym okiem, nie był zresztą z niego zadowolony iw końcu sam zniszczył tę jego wersję. Brak uznania dla efektów swojej pracy towarzyszył mu zresztą również podczas kolejnych prób pisania powieścią. Badacze literatury przypominają, że powieść doczekała się ośmiu redakcji, a być może powstałoby ich więcej, prace przerwała bowiem śmierć samego Bułhakowa, a wiadomo, że i to, co dziś trzymamy w rękach jako ich efekt końcowy, nie budziło zachwytu autora.

Mówienie o fabule „Mistrza i Małgorzaty” nie jest łatwe, nie będzie bowiem dużym nadużyciem zwrócenie uwagi na to, że mamy do czynienia z przynajmniej trzema wątkami przewodnimi, które to oddalają się, to zbliżają do siebie. Tytułowa miłość Mistrza – pisarza będącego autorem książki o Poncjuszu Piłacie i proroku Jeszui oraz oddanej mu bezgranicznie Małgorzaty Nikołajewny przeplata się z fragmentami rzeczonej książki, w tle zaś obserwujemy coraz bardziej dramatyczne skutki wizyty złożonej przez Szatana w ateistycznej Moskwie lat trzydziestych dwudziestego wieku. Równie trudne jest mówienie o tym, jaki rodzaj powieści stworzył Bułhakow. Elementy powieści historycznej i przygodowej przeplatają się z sobą, śledzimy wątki typowe dla baśni i powieści kryminalnej, bardzo często mamy do czynienia z elementami charakteryzującymi przypowieść biblijną, a przecież nie brakuje osób uważających, że „Mistrz i Małgorzata” to przede wszystkim znakomita satyra polityczna. Ta ostatnia teza znajduje potwierdzenie i wówczas, gdy śledzimy losy powieści od momentu jej napisania do chwili wydania. Pierwsze (dość sumiennie ocenzurowane) pojawiło się dopiero pod koniec lat sześćdziesiątych, co najlepiej świadczy o tym, że nie wszystkim łatwo było pogodzić się z wizerunkiem Moskwy stworzonym przez Bułhakowa.

Dziś możemy cieszyć się nie tylko pełną wersją powieści, ale i dziesiątkami jej mniej lub bardziej udanych adaptacji. Na motywach zaczerpniętych z „Mistrza i Małgorzaty” zostały oparte inne dzieła literackie, filmy, seriale, przedstawienia teatralne, a nawet musicale. Jest to zresztą najlepszy dowód na to, że powieść nie straciła nic ze swojej aktualności.