Sedinum. Wiadomość z podziemi
ebook: mobi (kindle), epub (ipad)

Co mnie w pierwszym momencie uderzyło? Książka jest gruba. 800 stron jak sprawdziłem na stronie Empiku (podobno waży 814 g). E-book podawał, że na przeczytanie będę potrzebować około 15 godzin. Na ogół trafiam na książki, które maksymalnie w 7 godzin przeczytam. Już dawno nie miałem czegoś tak konkretnego do czytania. A przecież im coś dłuższego (i fajnego) to dłuższa przyjemność.

Z drugiej strony 800 stron może świadczyć, że połowa tekstu będzie nudna. Na szczęście autor nie poszedł w ślady Severskiego i nie zanudzał nadmiernymi opisami. Momentami pozwalał sobie nawet na sarkazm. Natomiast tło historyczne było bardzo zwięźle przedstawione.

Rzadko zdarza mi się czytać coś, gdzie bohaterowie są praktycznie po jednej albo po drugiej stronie barykady. Tutaj bez problemu można było podzielić ich na 'tych dobrych i złych'. I w dodatku ich losy z każdą stroną nabierały tempa - przez co zarwałem parę nocy.

Fabuła może nie była jakaś wybitna, bo chodziło o poszukiwanie zaginionych skarbów, ale nie ocenia się przecież książki po okładce. Akcja powieści toczy się głównie we współczesnym Szczecinie. Przyznam, że zaciekawiło mnie to miasto po tej lekturze, bo do tej pory kojarzyłem je tylko z beznadziejnym dworcem kolejowym.

Kiedy wiedza staje się przekleństwem

Z różnych informacji dostępnych w internecie można dowiedzieć się, że Leszek Herman to szczeciński architekt, którego prócz architektury, pasjonuje także historią Pomorza oraz miasta Szczecina. Przez lata, kiedy rozwijał swoją pasję, posiadł ogromną wiedzę, którą postanowił podzielić się z szerszym gronem. W ten oto sposób powstał pomysł napisania książki. Po zaliczeniu przyspieszonego kursu literackiego, przez okres dwóch lat tworzył swoją opowieść, co zaowocowało powieścią zatytułowaną „Sedinum: Wiadomość z podziemi”.
Jak udało mi się przeczytać w jednym z wywiadów z autorem, Leszek Herman poszukując odpowiedniej formy powieści, stwierdził, że wymyślona przez niego fabuła najlepiej sprawdzi się w powieści awanturniczej, której najbardziej znanym przedstawicielem jest Dan Brown. W tym samym wywiadzie stwierdził, że wspomniany autor pisze książki poważne, wręcz nadęte. Wnioskuję z tego, że Leszek Herman postanowił zatem napisać coś znacznie mniej nadętego, czyli lepszego. Czy sztuka ta mu się udała?

Jeśli moje wyobrażenie o tego typu powieści jest dobre, to powinna ona mieć dość szybką akcję, zawierać dużo jej zwrotów, które utrzymają u czytelnika odpowiednie napięcie. Jeśli chcieć porównywać powieść „Sedinum…” do tych tworzonych przez Dana Browna, to powinna ona zawierać w fabule mieszankę elementów historii, sztuki, religii oraz teorii spiskowych.
Czytając „Sedinum: Wiadomość z podziemi” odniosłem wrażenie, że Leszek Herman zapomniał niestety co cechuje gatunek, który postanowił wykorzystać przy tworzeniu powieści. Upchnął za to w swoją książkę tak ogromną porcję historii, że zwykły „czytacz” nie jest w stanie przedrzeć się przez opisywane ustami bohatera historyczne wydarzenia a także związane z nimi architektoniczne nowinki. W dobie wiadomości SMS, kiedy potencjalny czytelnik widząc książkę o objętości bodajże ponad 800 stron, ominie ją raczej szerokim łukiem. Dlatego należy zastanowić się dla jakiego grona czytelniczego powieść ta została stworzona? Jak wielu znajdzie się takich, którzy czytając powieść pokuszą się o pogłębianie tej wiedzy i zechcą biegać od książki do komputera, aby obejrzeć sobie wspomniane w niej dzieła sztuki, czy choćby tajemne znaki związane z masonerią? (Zachęcają do tego zawarte w książce grafiki). Myślę, że nie będzie takich zbyt wielu. Kilka razy skusiłem się na takie poszukiwania w Internecie, umocniło to moje wyobrażenie o posiadanej przez autora rozległej wiedzy związanej z omawianym tematem. W pewnym momencie, kiedy przedzierałem się przez kolejne fakty historyczne, pomyślałem sobie, że do sytuacji tej pasuje doskonale cytat z jednej polskiej komedii:

„…zapchałeś sobie głowę jakimiś pierdołami o żabach i teraz na siłę próbujesz zainteresować tym innych…”

Co i raz przebrzmiewały w mojej głowie te słowa, nie mogłem się ich pozbyć, choć bardzo chciałem zrobić miejsce w mojej mózgownicy na kolejne porcje historycznych informacji, bez których dość często powieść spokojnie mogłaby się obejść, niczemu bowiem nie służyły. W ten oto sposób, wspomnianą ogromną wiedzą Leszek Herman unieszczęśliwił swoją powieść, bardzo ograniczył grono czytelników, którzy zechcą ją wziąć do ręki, nie wspominając już o jej czytaniu (łooooo matko, 800 stron?). Nie jest to bowiem książka, którą zabierze się ze sobą na plażę, aby zapewniała tam rozrywkę. A tego należałoby od niej oczekiwać.
Będzie zapewne grono osób, w oczach których książka ta znajdzie uznanie. Będą to czytelnicy wytrawni, wytrwali i tacy, którzy oczekują od książki nie tylko szybkiej i pasjonującej akcji. Osobiście przyznam, że pomimo momentów, które ewidentnie mnie nudziły, to nie miałem w trakcie lektury poczucia niechęci do czytanego tekstu. Śmiem stwierdzić nawet, że autor wzbudził we mnie zainteresowani i gdy pomyślę, że to przecież debiut człowieka, który do tej pory z pisaniem książek miał do czynienia tyle co i ja, to oświadcza, że sięgnę po następną książkę Leszka Hermana. Mam nadzieję, że nie będzie ona zawierała aż tak nadmiernej dawki historii.

Ocena: 3,5/6