Wyspa Łza

Męczyłam się z tym tytułem bardzo długo, ale ostatecznie dobrnęłam do końca. "Wyspa łza" Joanny Bator jest dziwna - z jednej strony intrygująca, mroczna, tajemnicza i przesiąknięta zapachami, z drugiej męcząca przez autotematyzm i niekiedy pretensjonalne wynurzenia. Wydumane opisy, serie dygresji i jakby wymuszone momentami powroty do głównej bohaterki - obiektu poszukiwań autorki tworzą chaotyczny kolaż bez wyraźnej struktury.

To trochę reportaż o samej sobie i własnych odczuciach w zetknięciu z nowym i obcym. Nie chcę, żeby zabrzmiało to jak zarzut, ale to stereotypowo kobieca książka - bardzo sensualna, emocjonalna i... niestety, trochę egzaltowana. Sama kobiecość jest tu zresztą powracającym motywem.

"Wyspa łza" sprawia wrażenie pamiętnika ze strumieniem świadomości, który autorka zdecydowała się wydać w lekko tylko wygładzonej formie. Efekt? Na pewno zaskakujący, ale i wyczerpujący czytelnika. Do wybitności brakuje bardzo wiele.

Ocena - 2/5, dodatkowy punkt za zdjęcia w środku.

Zdecydowanie warta uwagi i wyrobienia swojego zdania na jej temat. Wyspa łza wychodzi poza ramy i tym ujmuje. Szczerością i niekonwencjonalnym stylem opowiedzenia o sobie i nas wszystkich.

Każdy z nas ma momenty gorsze i lepsze i mam wrażenie, że to właśnie o tym jest najnowsza książka Joanny Bator. Harmonijnie wyważona chwilami euforycznego zachwytu nad pięknem natury Sri Lanki i cierpienia duszy, autorka snuje wyjątkową opowieść. Na mnie podziałała terapeutycznie.

Uwielbiam Joannę Bator i każdą z nią literacką przygodę. Nie ma sobie równych jeśli brać pod uwagę poetykę, narrację, ironię i porównania, w których jest mistrzynią. ,,Wyspa Łza” to prawdziwa uczta wszystkich ulubionych elementów jej twórczości, do której z pewnością niejednokrotnie powrócę.