Igrzyska śmierci - audiobook (mp3) Suzanne Collins

Strona, w jaką zmierza telewizja mnie przeraża. Nie chcę tu snuć długiego wywodu o tym, że kiedyś było lepiej czy przekonywać, że powinno się oglądać tylko rozwijające nasz umysł programy – rozrywka każdemu jest potrzebna i jeśli dla kogoś jest nią oglądanie seriali to nic mi do tego. Chciałam się skupić na jednym rodzaju programów, mianowicie reality shows. W Polsce w 2001 roku wystartował Big Brother – oparty na orwellowskiej koncepcji wiecznie obserwującego ludzi Wielkiego Brata program, w którym kilkanaście wyłonionych w castingu osób było zamykanych w wielkim domu pełnym kamer. Gra oczywiście szła o pieniądze i sławę, a uczestnicy mieli do wykonania różnorakie zadania. Telewidzowie mogli śledzić ich w najbardziej intymnych momentach.

Przyznaję – też oglądałam pierwszego Big Brothera, bo to było coś nowego, a przez to interesującego. Jednak podczas kolejnych edycji, a także, gdy – jak grzyby po deszczu – pojawiały się kolejne tego typu formaty, straciłam zainteresowanie. Cóż mnie obchodzi podglądanie obcych, niezbyt ciekawych ludzi? Okazało się, że wiele osób jest odmiennego zdania niż ja i choć był moment, gdy moda na reality show przygasła, w 2013 roku pojawił się inny program, emitowany przez MTV Polska – Ekipa z Warszawy. Kamery ponownie poszły w ruch, a młodzi ludzie, z tego co wiem, skupili się głównie na imprezach i szybkiej kopulacji z przypadkowymi osobami. Przeraża mnie to. A dlaczego w ogóle o tym wszystkim piszę i po co ten przydługi wstęp? Bo jestem pewna, że właśnie obserwowanie tego typu programów i zastanawianie się do czego to wszystko zmierza i co ludzie jeszcze zechcą zrobić za pieniądze skłoniło Suzanne Collins do napisana trylogii Igrzyska Śmierci.

W tej antyutopii dla młodzieży znany nam świat przestał istnieć. W miejscu Ameryki Północnej znajduje się teraz państwo Panem z dyktaturą, której siedzibą jest olśniewający Kapitol. Ludność Panem podzielona jest na kasty, tak zwane dystrykty, a każdy z nich odpowiada za inną gałąź przemysłu. W dystrykcie dwunastym mieszka Katniss Everdeen, dziewczyna, która po śmierci ojca w kopalni węgla musiała stać się głową rodziny dla swojej matki oraz młodszej siostry Prim. Kat, wbrew zakazom władzy, poluje na drobne zwierzęta i w ten sposób zapewnia przetrwanie Everdeenom. Jednak zbliża się czas Igrzysk Śmierci, corocznego okrutnego wydarzenia, do których ludzi z dwunastu dystryktów zmuszają władze stolicy. Odbywa się losowanie, podczas którego wyłania się kandydatów do walki na śmierć i życie. Z każdego dystryktu wybiera się po dwie osoby, więc początkowo zawodników jest dwudziestu czterech, lecz niektórzy nie przeżyją nawet pierwszego dnia… Wszystko śledzą mieszkańcy Panem, a ludność Kapitolu zdaje się nie rozumieć, że podczas tej krwawej jatki giną prawdziwi ludzie. Nie, oni obserwują zawody i świetnie się bawią obstawiając kto zwycięży i przesyłając swoim ulubieńcom upominki, które mają pomóc im przetrwać i wykończyć pozostałych. Zwycięzca będzie tylko jeden…

Kto stanął tym razem do walki? Choć wydaje się to prawie niemożliwe, bo z tysiąca karteczek w kuli tylko na jednym świstku jest imię i nazwisko siostry Katniss, Prim, to właśnie ona zostaje wylosowana. Dziewczynka ma tylko dwanaście lat i jest zdruzgotana – Katniss postanawia działać. Krzyczy, że to ona stanie do walki za siostrę – zgłaszanie się na ochotnika nie jest zabronione, więc Kapituła godzi się na to. Drugą osobą z dwunastego dystryktu jest syn piekarza, Peeta Mellark. Co zrobi tych dwoje, walcząc o względy widzów (a więc o przetrwanie któregoś z nich)? Jaka taktyka okaże się najlepsza? I jakie szanse mają Kat i Peeta przy zwinnych i obdarzonych wielką siłą przeciwnikach z innych dystryktów?

Nie mogę Wam oczywiście powiedzieć wiele więcej, by nie zdradzić wszystkich smaczków i zwrotów akcji, które powodowały, że otwierałam szeroko oczy i wstrzymywałam oddech, bojąc się co odkryję na kolejnej stronie, a jednak nie mogąc przestać czytać. Choć Igrzyska Śmierci są cyklem dla młodzieży, co dobitnie widać w nieskomplikowanym języku i dynamicznej akcji, zrobił na mnie wrażenie zamysł autorki, jej przenikliwa analiza społeczeństwa XXI wieku. Czy się opamiętamy i ile czasu potrzeba, byśmy od głupawych reality show pełnych alkoholu i seksu przeszli do czegoś na kształt Igrzysk Śmierci? Co pozostanie do pokazania, gdy telewidzom znudzi się podglądanie seksu? Obawiam się tego mocno i dlatego książka Suzanne Collins jest czymś o wiele więcej niż opowieścią dla młodzieży. Jest przestrogą dla nas wszystkich.