Siostry Blue - ebook (epub, mobi) Coco Mellors

Wysłuchałam Kleopatry i Frankensteina. Ta książka nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia, ale nie żałowałam czasu z audio. Zainteresował mnie opis fabuły Sióstr Blue, dlatego zdecydowałam się sięgnąć po drugą powieść Coco Mellors i przekonać się, jak tym razem zadziała na mnie jej pisarska umiejętność tworzenia historii o ludziach i ich życiowych potyczkach.

O fabule

Bohaterkami powieści są tytułowe siostry Blue. Najstarsza Avery, najmłodsza Lucky i środkowa Bonnie. Była jeszcze Nicky, ale została po niej nieutulona tęsknota i żałoba, z którą siostry kompletnie sobie nie potrafią poradzić. Każda z kobiet jest inna. Każda ma barwne życie pełne wzlotów i upadków. Przeciętność jest im obca. Można powiedzieć, że w swoich działaniach wchodzą na górne rejestry i wszystko – nawet te złe rzeczy, które rujnują ich zdrowie – robią ekstremalnie. A może gdyby nie pustka po Nicky, to ich codzienność wyglądałaby zupełnie inaczej? Czasu nie cofną. Nie da się jeszcze raz wejść do tej samej rzeki i zmienić biegu wydarzeń. Potrzeba czasu, żeby zrozumieć, co się stało, dlaczego, i przede wszystkim, jak na nowo odnaleźć sens i szczęście w życiu.

Kiedyś nierozłączne, stawiające czoła trudnym domowym sytuacjom i niewesołej rodzinnej atmosferze opuściły mieszkanie, w którym dorastały i poszły swoimi drogami. Ułożyły swój świat, rzucając się w wir codziennych obowiązków i zajęć. Rok po śmierci Nicky muszą zewrzeć szyki, żeby powstrzymać sprzedaż mieszkania, gdzie mieszkała ich zmarła siostra.

O wrażeniach

Coco Mellors rozpisała tę opowieść na trzy głosy, dając przestrzeń na wyrażenie siebie, swoich emocji, które siedziały w nich bardzo głęboko. Emocji, które pętały działanie, możliwość normalnego, zdrowego, szczęśliwego życia. Te głosy momentami brzmią rozpaczliwie. Brzmią tak, żeby zostały usłyszane.
Życie sióstr Blue pokazane jest z różnych stron, z różnych perspektyw, które się przenikają, przecinają, dotykają. Bardzo spodobała mi się dynamika tych relacji i sposobu prowadzenia fabuły. Z jednej strony autorka stworzyła przystanie, w których poznajemy każdą z sióstr, jej rozterki, problemy, wątpliwości, to wszystko, co siedzi w trzewiach. Z drugiej wypływamy na szerokie wody, gdzie szaleje sztorm i dochodzi do życiowych tragedii i gwałtownych interakcji.
Coco Mellors tak sprawnie i przyjemnie dla czytelnika poprowadziła te historie, że nie zastanawiałam się nad realnością skumulowania tak różnych charakterów i życiowych zawirowań w jednej rodzinie. Natomiast każda z bohaterek została przedstawiona w bardzo realistyczny sposób. W tej powieści i w życiu kobiet naprawdę dużo się dzieje, ale autorka tak sprawnie skonstruowała fabułę, że z wielką przyjemnością podążałam za tą opowieścią.

Słowem podsumowania

Siostry Blue to bardzo dobra powieść obyczajowa, która pozwala na zagłębienie się w temat przeżywania żałoby po śmierci bliskiej osoby, ale również przybliżająca problemy, które wynikają ze skomplikowanych rodzinnych relacji. To powieść o stracie, ale również o miłości i szukaniu szczęścia w życiu. Z przyjemnością przeczytałam.

O uczuciach między rodzeństwem można pisać w sposób nużący i przewidywalny, jak to się ostatnio zdarzyło pewnej szwedzkiej pisarce. Można też zrobić to zupełnie inaczej! Przed Wami Siostry Blue Coco Mellors – powieść, która niesie ogrom emocji i uwrażliwia na ludzkie dramaty.

Życie jest przypadkowe i niesprawiedliwe (…)

Czy szaleństwem z mojej strony było sięgnięcie w niedługim czasie po kolejną powieść opisującą uczucia między rodzeństwem? Być może. Przyznam, że obawy miałam spore. Jak się jednak okazało już po pierwszych stronach Sióstr Blue, to zupełnie inaczej potraktowana historia.

Mellors pisze emocjonalnie i życiowo. Co prawda wrzuca do jednego kotła wszystkie nieszczęścia świata, ale robi to na tyle umiejętnie, że ani przez chwilę nie traci na wiarygodności. Bohaterkami dorastającej w Londynie pisarki są Avery, Bonnie i Lucky – trzy siostry, które na co dzień, każda na swój sposób, mierzą się z żałobą po tej czwartej: niespodziewanie zmarłej Nicky. Przewijające się w opowieściach sióstr wspomnienia stają się pretekstem do refleksji o wychodzeniu z traumy dziedziczonej, nałogów, toksycznych relacji, a także o poszukiwaniu tożsamości i najlepszego dla siebie miejsca na ziemi. To historia więzi, która boli aż do trzewi, ale jest silna, nierozerwalna i mimo wszystko pełna nadziei. Zakończenie poruszyło mnie najbardziej.

Siostry Blue to powieść dynamiczna, zaskakująca, wzruszająca i potwornie smutna. Taka, którą się żyje jeszcze długo po lekturze.

Niezwykle wiarygodna, szczera i przekonująca podróż po emocjach niesionych przejmującą żałobą. Historia nasączona ludzkimi słabościami, mocno refleksyjna, sentymentalna i wymowna, pozwalająca zdefiniować słowa własnej tożsamości. Coco Mellors nie szczędzi swoich pokruszonych bohaterek, każe zmierzyć się z tęsknotą, bólem i niedoskonałością dziecięcego życia, konfrontuje z nałogami i wewnętrzną samotnością, każe dostrzec siebie pod całunem uszkodzonej śmiercią codzienności. Siostry Blue to powieść absolutnie ważna, ponadczasowa i potrzebna.

Trzy kobiety zasnute oparami podłej codzienności. Trzy niesamowite twarze, okrutnie związane tragicznym wspomnieniem. Trzy siostry przygniecione dosadnością śmierci czwartej z nich. To niezaprzeczalnie jedna z tych przenikających duszę opowieści, które dobitnie wrzynają się w poruszone myśli czytelnika. Żałoba nie gaśnie, przywołana gestem niechcianej sprzedaży rodzinnego mieszkania, okazuje się wręcz zachętą do mocno intensywnych rozmów i burzycielskich kłótni – do spotkania i przedarcia się przez dzieciństwo pozbawione rodzicielskiej czułości, do nieznośnej konfrontacji z narzuconą sobie prozą nachalnego dnia, do spojrzenia w okno nieprzerwanych uzależnień i żrącego żalu, do zaszycia się w oparach wyczuwalnej bezradności i szukania odpowiedzi w oczach równie zmizerniałych sióstr.

Tu nie ma miejsca na idealne zachowania, nie ma też przestrzeni na przesyt miękkich słów, choć wśród ostrych, cierpkich i wrażeniowo niewygodnych wypowiedzi, można wychwycić wrażliwość siostrzanej miłości. Tej uczuciowo zagubionej, a jednak wyraźnie domagającej się wzajemnej bliskości. Każda z nich posępnie przedziera się przez gorycz wewnętrznej przemiany – każda dotyka motywu tęsknoty w doskwierający sposób, każda gryzie się z aurą własnej samotności, każda dźwiga bagaż dramatycznych scen, każda wreszcie pragnie znaleźć odrobinę szczęścia. Gdzieś w utrwalanych epizodach autorka nieustannie porusza ważne obszary: PTSD, przeżyta strata, seksualność, znaczenie kobiecości, odkrywanie siebie, intymność, walka z brutalnym nałogiem.

Niesamowicie szczera i uderzająca siłą wymownych treści. Podróż nasiąknięta tęsknotą oraz niedoskonałością kobiecego życia, uwierająca, gorzka i zwyczajnie niewygodna, a przez to tak uniwersalna, prawdziwa i przekonująca. Ogłuszająca żałoba po tragicznie zmarłej siostrze, smutek i wyżerający duszę żal, cierpkie słowa i dzieciństwo wyzute z rodzicielskiej czułości, uzależnienia, złość i poszukiwanie własnej intymności, wrażliwość i bezradność skruszonego serca, dramat rozdzierającej samotności – ta historia ma szczypać, dręczyć, ćmić i ugniatać wyobraźnię, to niepodważalnie jej ogromny i jednocześnie refleksyjny atut. Coco Mellors tworzy kreacje boleśnie wręcz autentyczne, to w nich zaszywa przenikliwą potrzebę bliskości.