Wilcza Chata - audiobook (mp3) Michał Śmielak

Przeczytałam wszystkie powieści Michała Śmielaka i podobały mi się. Wilczą chatę postanowiłam odsłuchać i to chyba był błąd. Może łatwiej bym się wciągnęła w fabułę, gdyby lektor nie położył książki swoją irytującą interpretacją. Po raz pierwszy skorzystałam z opcji przyspieszenia, ponieważ mimo wszystko chciałam dosłuchać do końca i poznać finał tej historii.

Agata zostaje napadnięta podczas treningu biegowego w Bieszczadach. Traci przytomność i odzyskuje ją w domu nieznajomego Piotra. Kiedy załamanie pogody sprawia, że kobieta musi zostać w domu swojego wybawiciela, okazuje się, że mężczyzna jest znanym autorem kryminałów. Tymczasem właścicielka pensjonatu, w którym zatrzymała się Agata, wszczyna alarm, kiedy turystka nie wraca z gór i nie daje znaku życia. Sprawa wydaje jej się podoba do tej sprzed dwóch lat, kiedy również z jej pensjonatu zniknęła dziewczyna. Prosi o pomoc partnera, który jest policjantem. Czy Agata jest bezpieczna w domu Piotra? Dlaczego pisarz nie podejmuje prób zawiadomienia kogoś o odnalezieniu kobiety? Kto zdoła ją odnaleźć?

Muszę przyznać, że szybko skojarzyła mi się z Misery Stephena Kinga. Tam była wprawdzie odwrotna sytuacja, bo to autor był więziony przez fankę jego twórczości, ale reszta jak najbardziej się zgadza.

Myślę, że najgorzej nie jest, ale chyba lepiej wybrać wersję papierową, aby uniknąć przerysowanej maniery lektora.

Pewne miejsca mają więcej tajemnic niż inne. Źródło kryje się w nich? Czy może ludzi, którzy do nich trafili? W końcu nic nie dzieje się bez przyczyny, a ta często ukryta jest pod sekretami. Jednak prędzej czy później, jedno i drugie wyjdzie na jaw, czasem tylko cena tego jest bardzo wysoka.

Kto bierze pod uwagę napad, kiedy wybiera się na trening? Mało kto albo jeszcze mniej. Agata również nie wzięła tego pod uwagę, co o mało nie zakończyło się dla niej śmiercią. Jednak udaje się jej przeżyć, lecz Bieszczady nie wybaczają błędów, nawet, jeśli są one wynikiem dramatycznych wydarzeń. Pomoc przychodzi z nieoczekiwanej strony i wcale nie uspakaja kobiety, zresztą nie ma się co dziwić. Kiedy budzisz się w nieznanym miejscu i widzisz obcego sobie człowieka, po tym, co właśnie było twoim udziałem, poczucie strachu jest jak najbardziej zrozumiałe. Pomoc, na jaką liczyła Agata zostaje udzielona, natomiast wciąż pozostaje uwięziona na górskim pustkowiu przez pogodę i swój stan zdrowia. Niepokój okazuje się na wyrost, nieznajomy jest znanym autorem kryminałów, a dotarcie ekipy ratunkowej to jedynie kwestia czasu, chociaż czy na pewno? Gospodyni kwatery gdzie się zatrzymała jest zaniepokojona, w okolicy zaginęła jeszcze jedna dziewczyna i wcale nie jest to pierwsza sprawa tego typu w ostatnim czasie. No i dlaczego ktoś wciąż zagląda w okna pensjonatu? Co dzieje się na bieszczadzkim szlaku, który równocześnie nie jest aż tak oddalony od ludzkich siedzib, lecz jak się okazuje czai się na nim więcej zagrożeń niż podejrzewano… Przecież ktoś zaatakował Agatę i jeżeli zrobił to raz pewnie nie zawaha się zrobić tego po raz kolejny!

Zostawić wszystko i wyjechać w Bieszczady. W końcu za taką decyzją może kryć się więcej niż ktokolwiek mógłby przypuszczać, a nawet dużo więcej. Bieszczadzkie krajobrazy jak doskonale nadają się jako tło dla thrillera. Michał Śmielak po mistrzowsku wykorzystał ich tajemniczość i przede wszystkim atmosferę, jaka je otacza. To tak w ramach wstępu, dającego przedsmak tego, co czeka czytelników. Im dalej jest tylko lepiej, bo do akcji wkraczają bohaterowie i zaczyna się czytelnicza zabaw z gatunku tych, w których wiadomo, że coś się wydarzy, lecz zawsze ma to miejsce w najmniej niespodziewanym punkcie. Dzieje się tak w Wilczej Chacie niejednokrotnie, lecz za każdym razem jesteśmy zaskakiwani. Autor od pierwszych zdań buduje narrację, jaka będzie towarzyszyć tej historii do samego końca. Z jednej strony wpierw niepokoi, z drugiej zaraz potem uspakaja, lecz wrażenie, że zło kryje się gdzieś niedaleko pozostaje. Jednak kiedy uderza nie jesteśmy na to przygotowani. Do tego dodać trzeba dodać narastające napięcie, zdające się nie mieć pokrycia w rzeczywistości, ale nie do końca dające się uciszyć logicznym argumentom. Zresztą te ostatnie również przechodzą ewolucję, co zagęszcza fabułę, aż do momentu gdy jesteśmy pewni, że znamy finał. Nic bardziej mylnego, Michał Śmielak jest mistrzem nieoczekiwanych zakończeń, dalekich od tych prostych, lecz nie można powiedzieć, ze linia pomiędzy dobrem i złem jest rozmyta. Ona rysuje się wyraźnie i krwawo…