Gdzie poniesie wiatr - audiobook (mp3) Kristin Hannah

Książkę słuchałam jako audiobook w interpretacji Anny Dereszowskiej.
Kolejna książka Kristin Hannah, po lekturze której trudno mi uwierzyć, że "Słowik" tej autorki, jest genialny. "Słowika" jeszcze nie czytałam. Natomiast "Gdzie poniesie wiatr" potwierdza wszystkie moje zarzuty wobec pisarstwa tej autorki, które postawiłam powieści "Nocna droga", czytanej jakiś czas temu.
Znowu mamy mechanizm, gdzie wszystkie nieszczęścia świata spadają na jedną rodzinę, ale ostatecznie i tak nic z tego nie wynika, bo zakończenie jest absurdalne.
Moim zdaniem autorka wymyśla jakąś niezbyt spójną teorię, potem przekłada to na powieść i żeby uwiarygodnić swoje wymysły stawia bohaterów w wydumanych i niekonsekwentnych sytuacjach (kreacja głównej bohaterki, zniknięcie Rafa i pobyt rodziny w wiosce robotników od początku oparty na kłamstwie, którego nikt nigdy nie weryfikuje i z którego nie są wyciągnięte żadne konsekwencje). Po prostu Autorce pasowało więc tak ma być, a czy to się klei fabularnie i czy jest w ogóle wiarygodnie i dobrze umotywowane to nieważne. Czytelnik nie musi być dociekliwy i doinformowany. Ma czytać i się zachwycać, a najlepiej jeszcze zapłakać, bo jak wiadomo żerowanie na emocjach sprzedaje się najlepiej.
Może tak, ale najpierw trzeba mieć umiejętności pisarskie pozwalające dobrze te emocje umotywować, przedstawić i opisać, czego Autorka niestety nie umie robić. Nie wystarczy, kolokwialnie mówiąc, "nawalić tragedii" i liczyć, że samo pójdzie. Nie pójdzie i ta książka jest przykładem, że ewidentnie nie poszło. Żadna z postaci mnie nie porwała, ani nie zapadnie mi w pamięć. Wszyscy byli przeciętni i dość nijacy, do tego charakterystyka głównej bohaterki jest dodatkowo niekonsekwentna, a przypisywanie 13-latce cech dorosłych, zdeklarowanych ideologicznie osób i obsadzanie jej w sytuacjach, które przerastają jej infantylną matkę, budzi zażenowanie i daje wrażenie poplątania z pomieszaniem.
Zakończenie to kpina z czytelnika, która jest do obrony tylko jeśli autorka jest w trakcie pisania kolejnej części, choć nigdzie w książce nie ma takiej sugestii i wygląda na to, że dla Hannah jest to zamknięta historia. W związku z tym Hannah jest dla mnie niekwestionowaną królową bezsensownych zakończeń. Autorką, która nie potrafi wymyślić wiarygodnej puenty dla wymyślonych przez siebie historii. Żaden postawiony w książce problem nie znajduje rozwiązania, żadna przedstawiona postawa nie staje się dominująca, żadne działanie nie przynosi spodziewanych efektów. Do tego co jest wielkim minusem nie tylko zakończenia, ale całej koncepcji - opowieść kończy się w momencie, który według mnie powinien być kluczowy dla całej fabuły, i którego skutki i następstwa byłyby świetnym zakończeniem. Niestety mam nieodparte wrażenie, że Autorce,albo zabrakło pomysłu, albo znudziła ją historia i dlatego w pewnym momencie uznała, że czas ją zakończyć. Ja niestety tego nie kupuję i jako czytelnik czuję się oszukana.
Polecam tylko tym, którzy nie uważają czytania za stratę czasu i czytają dla samej przyjemności obcowania z lekturą, bez względu na efekt końcowy. Dla mnie czytanie tej powieści to była strata czasu z przyczyn opisanych powyżej, a także z powodu jej marnej wartości merytorycznej dotyczącej sytuacji amerykańskich migrantów czasu Wielkiego Kryzysu. Są wartościowsze książki, także powieści, w sposób pełniejszy i bardzie spójny przedstawiające ten temat.