Totentanz - audiobook (mp3) Mieczysław Gorzka

I wreszcie trzeci tom serii Cienie przeszłości o komisarzu Marcinie Zakrzewskim. Tym razem nasz bohater prowadzi śledztwo dotyczące samobójstw wśród młodzieży. Jego partner Parol Szawczak zostaje uwikłany w świat narkotyków, natomiast Paulina Czerny toczy walkę z prokuratorem Wysockim. Zakrzewski w pewnym momencie spotyka na swojej drodze perfekcyjnego, płatnego mordercę Satyra, który podczas ich spotkania rzuca mu pewne wyzwanie.

Trzecia część serii, kończą ten cykl, przynosi nam wiele rozwiązań spraw, których dotyczyła. Przede wszystkim mamy zakończenie wątku brata Marcina - Ryśka i jest ono niejako motorem napędowym tej ostatniej części. Jest oczywiście w niej mnóstwo innych, pobocznych tematów, jak chociażby losy Pauliny czy Parola. A interesowały mnie one równie mocno jak losy Marcina. Tych wszystkich wątków jest naprawdę sporo, można się w nich pogubić jeśli nie skupimy się za mocno. Pewnie dlatego książka jest naprawdę pokaźnych rozmiarów.

Totentanz jest na równym poziomie jak poprzednie części tej serii. Mieczysław Gorzka kolejny raz udowadnia, że jest profesjonalistą, a książka i cała seria zresztą dopracowana jest w każdym szczególe. W tej trzeciej części miałam wrażenie, że wszystko jest tu zaplanowane od samego początku, są tu klamry zamykające całość opowieści, a Autor miał plan, który realizuje konsekwentnie krok po kroku.

To naprawdę rasowy kryminał i ma wszystkie elementy, które powinien mieć: zagadkę, sprawę do rozwiązania, śledczego z odpowiednią charyzmą, mroczny, niepokojący klimat, mordercę, który przeraża swoimi poczynaniami. Akcja jest tu fantastycznie poprowadzona, nie ma ani szybszych, ani wolniejszych momentów, cały czas wymusza na czytelniku ciągłe skupienie tak, aby nadążyć za tokiem rozumowania naszego komisarza.

Sama postać policjanta Marcina Zakrzewskiego jest genialnie wykreowana. Ma swoje zalety, ale i wady. I wcale tymi wadami nie jest alkoholizm, jak niejednokrotnie w kryminałach przedstawiani są prowadzący śledztwo. Marcin ma pewne, sztywne zasady moralne, których przestrzega i są one nienaruszalne. A w sprawach przez siebie prowadzonych zawsze stara kierować się zdrowym rozsądkiem, chociaż czasem nieco podpowiada mu intuicja:)

Oczywiście muszę podkreślić, że ten niepowtarzalny klimat tworzy również nieziemski głos Filipa Kosiora. Ja już po pierwszej części wiedziałam, że i wszystkie pozostałe muszę odsłuchać, zamiast przeczytać!

Totentanz po niemiecku, Danse Macabre po francusku, Dance of Death po angielsku to nazwa tego samego zjawiska, które po polsku nazywa się Tańcem Śmierci. Taki alegoryczny taniec, korowód przebierańców stał się częścią kultury późnego średniowiecza. Zapewne było to przypomnienie całkiem niedawnej jeszcze wówczas zarazy, epidemii czarnej ospy, która przetrzebiła kontynent europejski. Grupa licealistów z Wrocławia wpada na pomysł nakręcenia filmu w nocy na starym cmentarzu. To ma być właśnie taki Totentanz w przebraniach.

Parę dni później dochodzą do wniosku, że to nie był dobry pomysł. Ktoś bowiem wykorzystuje ich inny głupi pomysł z przeszłości i zaczyna eliminować kolejne osoby. To jest tylko jeden z wątków powieści Totentanz Mieczysława Gorzki, która jest trzecią częścią cyklu pod tytułem Cienie przeszłości. Akcja tego kryminału to prawdziwy rollercoaster. W poprzednim tomie komisarz Marcin Zakrzewski udowodnił, że potrafi przejrzeć kolejne zasłony iluzji, by odkryć prawdę.

Tym razem Zakrzewski musi się zmierzyć z bardzo różnymi przypadkami morderstw. Pojawiają się w jego śledztwach trzy postacie psychopatycznych zabójców, które noszą pseudonimy Obserwator, Śmiercior i Satyr. Sprawia to początkowo niesamowite i nierealne wrażenie, lecz z biegiem czasu wszystko, co odkrywa zespół śledczych, staje się przerażająco realistyczne. Wszystko prowadzi do pełnego emocji finału, w którym policjant musi zmierzyć się z koszmarnym zbrodniarzem.

Chciałbym napisać więcej, ponieważ fabuła tej powieści jest tak szczególna, że nie sposób zrecenzować jej w krótkim tekście. Jednak ze względu na gatunek, nie mogę odkryć nic więcej. Podsumuję więc wręcz epigramatycznie. To jeden z najlepszych kryminałów, jakie czytałem.