Skóra
ebook: mobi (kindle), epub (ipad)

Niedawno ukazała się nowa powieść Piotra Kościelnego. Gdy usłyszałam o premierze, to już czułam, że zdecydowanie muszę sięgnąć po tę książkę. Wiele razy wspominałam, iż bardzo zależy mi na poszerzaniu własnej wiedzy na temat polskich pisarzy, a przy okazji promowaniu ich twórczości, jeśli jest godna uwagi. A często zauważam pewne uprzedzenia, jakby ludzie wierzyli w brak umiejętności naszych rodzimych autorów. Podkreślę, warto wychodzić ze strefy komfortu, używając modnego ostatnio określenia. Tyle krótkim słowem wstępu dotyczącego moich obserwacji, przejdźmy do intrygującej Skóry. Niektórzy może pamiętają recenzję Zaginionej, zamieściłam ją latem ubiegłego roku. Już wtedy zastanawiałam się, co zaprezentuje kolejna pozycja, a byłam przekonana, że po prostu musi się pojawić. Oto jest, w pełnej krasie, przyciągająca wzrok nieco przerażającą okładką. A jak wypada w porównaniu treść? Czy w równym stopniu budzi grozę?

Kościelny ma duży talent do tworzenia strasznej atmosfery. W trakcie czytania, tej i poprzedniej powieści, nieustannie odczuwa się dreszcz biegnący po plecach. Ten klimat wiecznego zagrożenia, czyhającego na nas, pragnącego zaatakować w najmniej oczekiwanym momencie. A tym razem fabułę przedstawiono wyjątkowo brutalnie oraz krwawo, wrażliwe osoby raczej powinny odpuścić sobie lekturę. Opisy są niezwykle sugestywne, barwne (z przewagą czerwieni, oczywiście), mocno działające na wyobraźnię. Tak, to spora zaleta, ponieważ pozwala lepiej zgłębić się w akcję, chociaż chyba nikt nie pragnąłby znaleźć się na miejscu bohaterów, ani policji, ani ofiar. A trup ściele się gęsto, oj, gęsto…

Jednak pojawiają się zgrzyty, próbuję je zrozumieć. Chwilami odnoszę wrażenie, że język, jakimi posługują się postacie, jest dość wymuszony. Niczym stworzony w generatorze wypełnionym odzywkami charakterystycznymi dla „twardych glin”. Coś na zasadzie, gdyby autor chciał na siłę pójść w stronę kontrowersji, a nie ma to większego sensu, ponieważ sama atmosfera, o której piszę wyżej, po prostu wystarczy. Widać w tym wszystkim potencjał, acz w jakiś sposób zmarnowany, a szkoda. Mam wobec Piotr Kościelnego spore wymagania po świetnej Zaginionej!

I prędko przejdę do dwóch głównych mankamentów: po pierwsze, już w połowie domyśliłam się, kto stoi za zbrodniami. Po drugie, za słabo nakreślono rys psychologiczny ofiar, trudno mi wykrzesać z siebie żal, wykazać większą empatią, zżyć z nimi. Na usprawiedliwienie, zaczynam teraz myśleć nad pewną kwestią — może ta książka przez kilka(naście) lat sobie zwyczajnie leżała, czekając na wydanie? Bo ciężko mi uwierzyć w taki regres, w popełnianie podstawowych błędów. Bo, pomimo wszystko, całość czyta się szybko, czuć styl Kościelnego, a parę rzeczy wypada problematycznie. Gdybyśmy mieli do czynienia to szkic powieści, do poprawienia, to byłabym zadowolona. Troszkę mi szkoda zmarnowanej akcji.

Skórę polecam miłośnikom twórczości Piotra Kościelnego, wtedy mogą wyrobić sobie własne zdanie. Natomiast odradzam osobom, dopiero chcącym zapoznać się z pisarzem, wówczas bezpieczniej sięgnąć po jego poprzednie książki. Mimo wad, nadal trzymam kciuki za tego autora, z pewnością przeczytam dalsze publikacje, gdy tylko zostaną wydane. Niewątpliwie ma talent, każdemu zdarzają się potknięcia, a te nie powinny przekreślać sukcesów. Niemniej jednak, i Skóra znajdzie swoich zwolenników, co widać po niektórych opiniach — w pełni to rozumiem oraz szanuję!

Ocena: 4/6 czytaj więcej

Skóra to moje pierwsze spotkanie z twórczością Piotra Kościelnego. Dawno nie czytałam mocnego kryminału, więc postanowiłam sięgnąć po powieść, która tak właśnie jest określana.

Władysław Majchrzak, policjant wrocławskiego wydziału zabójstw, staje przed nie lada wyzwaniem. Chłopiec, łowiący z dziadkiem ryby, natrafia na fragment ludzkiej skóry. Dziadek wzywa na miejsce zdarzenia policję i niedługo po tym znalezisku rusza lawina zabójstw. Wszystkie zbrodnie łączą się w pewien sposób, zatem śledczy szybko konstatują, że ścigają seryjnego zabójcę. Majchrzak zostaje szefem grupy, którą zasilają najlepsi policjanci z innych miast. Dwie ekipy robią wszystko, by jak najszybciej odkryć, kto jest zabójcą. Kolejne ciała są potwornie zmasakrowane, a zostawiane przez mordercę krwawe cytaty dostarczają w niezwykle trafny sposób informacji o ofierze. Dlaczego grupy śledcze są dwie, a jedna z nich jest tajna? Ile osób straci życie, zanim policjanci trafią na ślad psychopaty? Co łączy ofiary? Jakich sposobów użyje morderca, by wodzić śledczych za nos?

Oprócz wątku kryminalnego mamy też warstwę obyczajową. Poznajemy życie prywatne policjantów, ich emocje i myśli, a także obserwujemy trudności, które napotykają oni podczas podejmowania różnych decyzji. Warstwa ta nadaje trójwymiarowości historii i sprawia, że bohaterowie są realni.

Jest to powieść brutalna, pełna krwi i szczegółowych opisów stanu, w jakim morderca zostawiał ciała ofiar. Do tego dochodzi bardzo wulgarny język bohaterów, nawet jak na policjantów. Jednak plusem jest to, że postacie są wyraziste i charakterne. Jedyna bohaterka, która nie przypadła mi do gustu, to lekko przesłodzona i zbyt idealna żona Majchrzaka. Chyba jest między nią a resztą bohaterów zbyt duża różnica w zachowaniu.

Jeśli chodzi o język powieści, to znajdziecie trochę powtórzeń, a ulubionym zwrotem autora jest "odnośnie do", który pojawia się często w narracji. Zabójcę wytypowałam mniej więcej w połowie powieści i okazało się, że miałam rację. Nie wiem też co zrobić z zakończeniem. Chyba mnie do końca nie przekonało. To jednak nie oznacza, że nie zamierzam przeczytać innej powieści Piotra Kościelnego. Planuję poznać również Zwierza. Według informacji z sieci ta powieść jest początkiem cyklu, więc możemy spodziewać się kolejnych przygód Majchrzaka.

Ocena: 5/6 czytaj więcej