Ballada ptaków i węży - audiobook (mp3) Suzanne Collins

Snow zawsze na szczycie.
Wszyscy doskonale znają Igrzyska Śmierci – trylogia, której główną bohaterką była Katniss Everdeen. Teraz nadszedł czas poznać jednego z jej największych wrogów – Prezydenta Snow’a.
Ballada Ptaków i Węży to dziesiąte Głodowe Igrzyska, które mają za zadanie upamiętnić wojnę oraz przypominać dyskryktom, czym może skutkować powtórne nieposłuszeństwo wobec Kapitolu. Głodowe Igrzyska to kara, ujawnienie prawdziwej natury człowieka, a przede wszystkim brak kontroli. Idea Igrzysk od samego początku była taka sama – miały być brutalne i krwiste. Miały być koszmarem.
Przyszły prezydent Panem, młody Coriolanus Snow – swój udział w Głodowych Igrzyskach miał naprawdę duży. Mentor, współorganizator, pomysłodawca. W przejawie znikomego bohaterstwa także pojawił się na Arenie podczas trwania Igrzysk, gdzie sam po raz pierwszy przekonał się, czym naprawdę jest walka o własne życie, a jednocześnie jak łatwe jest odebranie go drugiej osobie. Coriolanus Snow – postać, która na pewno nie jest przewidywalna. Snow – bohater, który wyróżnia się charyzmą, zdecydowaniem i nieskalaną duszą – do czasu wejścia na Arenę, gdyż to właśnie tam narodził się wszystkim doskonale znany tyran i morderca. Człowiek żądny władzy, za nic mający przyzwoitość ludzką.
Głodowe Igrzyska to nic innego, jak brutalny obraz wykorzystywania ludzkich słabości – nie tylko na Arenie, ale i poza nią. Obraz tego, jak łatwo można zatracić się w okrucieństwie. Historia przedstawiona w Balladzie Ptaków i Węży wyjaśnia czytelnikowi, w jaki sposób Igrzyska zaczęły pełnić rolę ogromnego widowiska, w którym to głównym celem była śmierć trybutów – wspomniana wcześniej kara i upamiętnienie za wojnę. Same Igrzyska stały się idealnym pretekstem do niebezpiecznych, okrutnych i szalonych eksperymentów na ludziach – tych, którzy w jakiś sposób narazili się władzom Kapitolu. Niekiedy życie było znacznie gorsze, niż kara śmierci. Śmierć była wybawieniem.
Wracając pamięcią do przygód Katniss Everdeen – dopiero teraz jesteśmy w stanie w pełni zrozumieć postać Prezydenta Snow’a. Za młodu człowiek, który poświęcił miłość dla własnego dobra, dla własnej cudownej przyszłości. Pozbawiony skrupułów i ludzkich odruchów, choć wiemy już, że nie zawsze taki był. Wiemy, że to życie w Kapitolu oraz wojskowa przeszłość rodziny doprowadziły Coriolanusa do takiego właśnie miejsca. Miejsca, z którego nie było już odwrotu.
Moje mieszane odczucia wobec Igrzysk Śmierci przełożyły się na bardzo długi czas czytania tejże lektury. Mimo to, jestem mega szczęśliwa, że udało mi się dobrnąć do końca. Negatywne nastawienie do głównego bohatera absolutnie niczego mi nie ułatwiło. Po Balladę… sięgnęłam głównie z ciekawości – ciekawa jak potoczą się losy postaci, które miały to nieszczęście znaleźć się w pobliżu Areny. Również w tym przypadku miałam przyjemność udać się do kina na ekranizację. Nie będę się bardzo rozwodziła nad filmem; napiszę tylko – najpierw książka.. a filmu lepiej nie oglądać.

Przeczytałam tę książkę do końca tylko ze względu na to, że uwielbiałam wszystkie 3 tomy Igrzysk. "Ballada..." bardzo mnie nudziła, czasem nawet irytowała. Miałam nadzieję, że S.Collins opisze w "Balladzie..." jak Snow został prezydentem oraz jego walkę o zachowanie prezydentury, manipulacje i otruwanie osób niewygodnych czy zagrażających w jakiś sposób, wszystko aż do do momentu wydarzeń z pierwszej części, albo nawet i do skończenia 3 części, ale z perspektywy Snowa. Natomiast książka kończy się niedługo po tym, jak Snow kończy uczelnię - szczegółów nie zdradzę, żeby nie spoilerować. Moja ocena: 3/5

Sorry za komentarz - 1 za pomysł nie za treść.
Bo moja opinia jest taka, kto by chciał czytać książkę o rozterkach młodości nieludzkiego dyktatora, wiem w tło wpleciona jest zapewne "dobra i wrażliwa dusza" z dystryktu 12, no ale bądźmy szczerzy (spoiler) ona nie dożyje końca książki.
Przy okazji nie wiedziałem, że ten Dziad w głównej serii miał już 82 lata, ludzie przy władzy trzymają się jej zębami.